Gönderen Konu: Aşkın Âvaresi Oldum (Okunma sayısı 716 defa)

Özgür Kız · « : Eylül 06, 2018, 03:33:33 ÖS »

Akılgından bir dal kestim
Sopa yapmak değil kastım
Ben anadan doğma mestim,
Sen gitsen gizin kalıyor.

Yol oldum yoluna ulak
Ne aşım, ne işim dölek
Ne yapar yanmışsa bulak?
İçimde sızın kalıyor.

Avârelik işim oldu,
Gülümsedim hışım oldu,
Hüzün kan-kardeşim oldu
Her şeyde izin kalıyor.

Sevdiğini ah bir bilsem
Umursamam yüzyıl yelsem
Oturup resmini silsem,
Ortada ağzın kalıyor.

İstihâreye yatarken
Çok derin kulaç atarken
Her yıldız bir bir batarken
Senin yıldızın kalıyor.

Döküldüm yârim döküldüm
Çok kırıldım, çok büküldüm
Sapa dağlara çekildim
Ayrık denizin kalıyor.

Doruklara duman çöker
Gökyüzü gözyaşı döker
Kolumu ayrılık büker,
Elde hep hüzün kalıyor.

Bahaeddin KARAKOÇ (Ihlamurlar Çiçek Açtığı Zaman / Ayışığınsa Serenatlar – Sıla Kitapları / İstanbul -2001)

Bahattin Karakoç

Haberler:

Gönderen Konu: Aşkın Âvaresi Oldum (Okunma sayısı 716 defa)

Özgür Kız

Aşkın Âvaresi Oldum

Related Topics