»»-(¯`v´¯)-» Şiir Fm Şairlerimiz ve Şiirlerimiz »»-(¯`v´¯)-» > Fuzuli

Leylâ Vü Mecnûn 2501-2600

(1/1)

Özgür Kız:
Mâtem-zedesen siyeh libâsun
Kimdür ol nişedür bu yasun
Derd ü elemün denizi daşdı
Seylâb-ı belâ başumdan aşdı

Tîr-i feleğe nişâne oldum
Tâhûne-i çerhe dâne oldum
Mâtem-kededür bu gece âlem
Men bahtı kara bir ehl-i mâtem

Ne sabr kalupdurur ne ârâm
Bilmem ki n’olur mana serencâm

Olmış bu gece tamâm-ı kevkeb
Âzârum için felekde akreb
Subh âyînesini reng dutmış
Feyz-i seheri felek unutmış
Ey subh senün ne oldı hâlün
Dem urmağa kalmamış mecâlün

Gönlün hoş ise tebessüm eyle
Mihrün var ise terahhum eyle
Feryâduma hem-dem et horûsı
Âvâzuma koş sadâ-yı kûsı

Mürg-i seheri getür zebâna
Göster dem-i subhdan nişâne
Çoh ağladı etdi nâle-i zâr
Derd-i dil-i zârın etdi tekrâr

Gördi mededine subh yetmez
Şeb derd-i diline çâre etmez
Yüz dutdı ana ki feyz-i âmı
Çekmiş bu medâra subh u şâmı
Râz-ı dil-i zârın etdi izhâr
K’ey vâkıf-ı hâl ü ârif-i zâr

Yohdur gam ü derdüme nihâyet
Gamdan kime eyleyem şikâyet
Gam bî-had ü men besî zaîfem
Men beyle gama haçan harîfem

Ya ver mana mihnetümce tâkat
Ya tâkatum olduğınca mihnet
Ger câme-i sabrum eylesem çâk
Hükmün yolu görinür hatar-nâk
V’er gönlüme versem istimâlet
Tâkatçe değül gam ü melâlet
Nâmûsdan eylesem cüdâlığ
Mecnûn ile kılsam âşinâlığ
Korhum bu ki ismet ola pâ-mâl
Fermâna muvâfık olmaya hâl
Kılsam bu havâda hıfz-ı nâmûs
Ma‘mûre-i vaslum ola mahrûs

Korhum bu ki dûd-ı âh-ı Mecnûn
Ahvâlümi eyleye diğer-gûn
Sâdıklarun âhı mu‘teberdür
Andan hazer etmemek hatardur

Ol eyle bu beyle n’eyleyem vây
Bilmen men-i âcize nedür rây
Yâ Rab mütehayyirem men-i zâr
Mihnetlere olmışem giriftâr

Ser-menzil-i emne râh bilmen
Senden özge penâh bilmen
Gör bâde-i gaflet ile medhûş
Kıl perde-i lutfunı hatâ-pûş

Derler ki sitem-resîde Mecnûn
Olmış men-i mübtelâya meftûn
Men bî-ser ü pâ ana ne lâyık
Kim hüsnüme kimse ola âşık
Bir zerre-i hâr ü hâk-sârem
Gerd-i reh ü hâk-i reh-güzârem

Rûhum ki bedendedür senündür
Her neş’e ki mendedür senündür
Gencîne-i hüsnüne emînem
Sensen sebebüm ki nâzenînem

Yâ Rab meded et ki bu emânet
Mahfûz ola tâ dem-i kıyâmet
Tâ kurbe teveccüh etdüğüm çağ
Alnum açuğ ola vü yüzüm ağ

Münâcaat
Yâ Rab kemâl-i bâr-geh-i Kibriyâ hakı
Ya‘nî fürûğ-ı nûr-ı ruh-ı Mustafâ hakı

Kıl garka bahr-ı aşka vücûdum sefînesin
Fermân-ı Hızra Mûsî eden iktidâ hakı
Subh-i visâle eyle bedel şâm-ı hecrümi
Subhun demindeki nefes-i dil-küşâ hakı
Derd ü belâmı râh-ı mahabbetde kılma kem
Râh-ı mahabbetündeki derd ü belâ hakı

Ehl-i dalâletem mana göster hidâyetün
İhdâ-yı râh-ı râst kılan reh-nümâ hakı
Endûh ü derde gönlümi sâhib- tahammül et
Derde tahammül eyleyen ehl-i rızâ hakı
İhlâsum et duâya Fuzûlî kimi dürüst
Dergâhda icâbete lâyık duâ hakı

Tamâmî-i sühan
Acz ile duâ kılurdı ol mâh
İzhâr-ı niyâz edüp ki nâgâh
Çekdi ceresü’r-rahîl âvâz
Resm-i hudi etdi sârban sâz

Göç oldı açıldı bâr-gehler
Buhtîlere mehd çekdi mehler
Bir mahmile bindi Leylî-i zâr
Kûh-ı gamın etdi nâkayâ bâr
Efgânı edüp ceres ünin pest
Aşkı meyi etdi nâkanı mest

Bu Leylînün nâkaya arz-ı râzıdur ve Zebân-ı hâl ile izhâr-ı niyâzıdur
Çün nâkada gördi neş’e-i hâl
Kıldı ana hem beyân-ı ahvâl

K’ey gâliye-mûy ü anberîn-bûy
Gül-çehre vü hâr-hâr ü hoş-hûy
Ey başı açuğ ayağı yalın
Bulmış niçe kez Harem visâlin

Sevdâ-zede nişedür dimâğun
Göğsünde nedür bu eski dâğun
Kimden sana yetdi zulm ü bî-dâd
Her lahza nedür figân ü feryâd

Uşşâk tarîkıdur tarîkun
Ger âşık isen menem refîkun
Nâlân gam-ı aşk-ı yârdansen
Sen dahi bizüm katârdansen
Men kimi yoh elde ihtiyârun
Bir özge elindedür mehârun

Çün düşdi senünle ittifâkum
Rahm eyle mana gör iştiyâkum
Lutf eyle binâ-yı kâr-ı hayr et
Mecnûnum olan diyâra seyr et

Bu şîfteni yetür ol aya
Bu derdi yetişdür ol devâya
Nâgâh ederken oldı bî-hûş
Mutlak özin eyledi ferâmûş

Bî-hûşlığında düşdi ol nûr
Hem-râhı olan gürûhdan dûr

Ol nev’ idi zulmet-i şeb-i târ
Kim olmadı sârbân haberdâr
Çün geldi özine ol perî-veş
Oldı bu kaziyyeden müşevveş

Göz açdı özini gördi itmiş
Hem-râhı bırahmış anı getmiş
Derd üzre muzâaf oldı derdi
Depretdi heyûn-ı reh-neverdi

Çoh cehd ile eyledi tek u pû
Çoh yol arayup yöğürdi her sû

Ne râh ne râh-ber bulındı
Ne kâfileden eser bulındı
Tenhâ yürür oldı ol semen-ber
Zulmetde misâl-i mâh-ı enver
Çün seyr-i felekde leylî-i mâh
Şeb kâfilesin itürdi nâgâh

Leylî sıfatında gün çıhup ferd
Cemmâzeye çekdi mahmil- i zerd
Düşdi güzer ol semen-izâra
Mecnûn-ı hazîn olan diyâra

Her yan nigerân gezerdi ol mâh
Bir şahs-ı hazîn görindi nâgâh
Sormağa alâme-i menâzil
Ol şahs-ı hazîne oldı mâil

Lutf ile tekellüm etdi âğâz
Kimsen deyüben yetürdi âvâz
Baş kaldırup ol esîr-i mahzûn
Dönderdi cevab ana ki Mecnûn

Leylî dedi ey özine mağrûr
Hâşâ deye ejdehâ sözin mûr
Hâşâ deye zâğ bülbülem men
Yâ lâf ura hâr kim gülem men
Mecnûn dedi ey dür-i yegâne
Mecnûna bilür misen nişâne

Ol şîftenün nedür nişânı
Gördükde neden bilürsen anı

Leylî dedi ol perî-likâdur
Ruhsâr ile kaddi dil-rübâdur
Sen şîftesen esîr-i mâtem
Ruhsârı şikeste kâmeti ham
Sen hârsen ol azîz-i âlem
Sen bî-ser ü pâsen ol muazzam

Mecnûn dedi ehl-i aşk olur hâr
Hüsn ehlinedür safâ sezâ-vâr
Leylî dedi ey behâne-perdâz
Kayd-i dil-i zâruma füsûn-sâz

Peyker dutalum tökildi gamdan
Yâ kâmetün oldı ham sitemden
Mecnûnı deyerler ehl-i idrâk
Eş‘ârı latîf ü lehcesi pâk

Sende hanı ol edâ-yı dil-sûz
Eş‘âr ü hikâyet-i dil-efrûz
Mecnûn dedi ehl-i hâl olur lâl
Besdür nem-i eşk şâhid-i hâl

Tertîb-i ibâret ü fesâhat
Aşk ehlinedür delîl-i râhat
Râhatden olan menüm kimi dûr
Ger sâmit ola değül mi ma‘zûr
Leylî dedi çün sana şeküm var
Mecnûn isen eyle hâlün izhâr

Leylîni seversen eyle bünyâd
Bir şi‘r ü geçen zamânum et yâd
Mecnûn-ı hazîn eşitdi sevgend
Gördi anı şi‘re ârzû-mend

Tafsîl-i gamına verdi icmâl
Kıldı ana arz-ı sûret-i hâl
K’ey sebze-i derdüme veren âb
Ser-rişte-i râzdan açan tâb
Sorma nişe geçdi rûzgârun
Aşk içre ne oldı hâl-i zârun

Dildâr gamın mı söyleyem âh
Ya pend-i muhibb ü ta‘n-ı bed-hâh
Çekdüm niçe gün cefâ-yı mekteb
Her rûz meşakkat ile tâ şeb

Âhir ki çoh oldı ta‘n-ı ağyâr
Ayrıldı men-i şikesteden yâr
Fâş oldı çü âleme fesânem
Tedbîrüme düşdi atam anem


Fuzuli

Navigasyon

[0] Mesajlar