»»-(¯`v´¯)-» Şiir Fm Şairlerimiz ve Şiirlerimiz »»-(¯`v´¯)-» > Fuzuli

Leylâ Vü Mecnûn 2801-2900

(1/1)

Özgür Kız:
Âvâzı idi besî mülâyim
Üslûbı dürüst usûli kâim
Tahrîr ile her çekende âvâz
Kuşlara dutardı râh-ı pervâz

Gâhî gazel ü gehî kasîde
İnşâ kılup ol sitem-resîde
Sûz ile ohurdı gâh ü bî-gâh
Bir niçe azîz anunla hem-râh

Yazarlar idi tamâm şi‘rin
Ohurlar idi müdâm şi‘rin
Âlemlere ol garîb ü mehcûr
Ekser bu sebebden oldı meşhûr
Âvâzı vü zihni vü cemâli
Kılmışdı mukayyed ehl-i hâli

Kim olsa bu üç kemâle kâbil
Demek olur ana zât-ı kâmil
Peyveste kılup kemâlin izhâr
Bu beytleri kılurdı tekrâr
Bu gazel Mecnûn dilindendür
Biz cihân ma‘mûresin ma‘nîde vîrân bilmişüz
Âfiyet gencin bu vîrân içre pinhân bilmişüz

Ger özin dânâ bilür taklîd ile sûret-perest
Âlem-i tahkîkde biz anı nâ-dân bilmüşüz
Bî-haberler şerbet-i râhat bilürler bâdeni
Biz hakîm-i vaktüz anı tökmişüz kan bilmişüz

Bilmüşüz kim mülk-i âlem kimseye kılmaz vefâ
Ol zamandan kim anı mülk-i Süleyman bilmişüz
Ayru bilmişsen Fuzûlî mescidi meyhâneden
Sehv imiş ol kim seni biz ehl-i irfân bilmişüz
Bu Leylînün bahâr-ı ömrine hazân erdüğidür ve Gül-bün-i hayâtına sarsar-ı noksân yetdüğidür
Sâkî göze geldi neş’e-i mey
Bir niçe kadeh yürüt peyâpey

Azm-i tarab etdük ihtimâm et
Zevkin tarab ehlinün tamâm et
Bezm ehline câm-ı lâle-gûn dut
Ammâ mana cümleden füzûn dut

Zîrâ ki henûz nîm-mestem
Gam silsilesine pây-bestem
Hoşdur tarab ehlinün bu bezmi
Dağılmağa olmasaydı azmi

Hoşdur ferah ehlinün bisâtı
Olsaydı sebât-ı inbisâtı
Târîh-nüvîs-i hâl-i eyyâm
Bu kıssaya beyle verdi itmâm
Kim vasldan olmayup tesellî
Mecnûndan olanda dûr Leylî
Kesmişdi teallukın cihândan
Kat‘-ı nazar eylemişdi cândan

Bir fasl ki dest-i gâret-i dey
Gül-zâr bisâtın eyledi tayy
Mâtem-kede oldı arsa-i bâğ
Mâtemde sürûd nâle-i zâğ

Leylâ kimi oldı lâle mestûr
Mecnûn kimi şâh-ı ergavân ‘ûr

Renc-i yerekandan oldı eşcâr
Lerzân ü zaîf ü zerd-ruhsâr
Söndi gül ü lâlenün çerâğı
Sarsar yeli zulmet etdi bâğı
Gül bîm-i taarruz-ı havâdan
Lâle sitem-i dem-i sabâdan

Rahtını yaşurdı bağlarda
La‘lini itürdi dağlarda
Bir mâr misâli oldı her nehr
Her nehrde su mesâbe-i zehr
Yel âb-ı hayâtı âteş oldı
Âteş yel içinde dil-keş oldı
Gökden yere yetdüğinde bârân
Her katra olup misâl-i peykân

Gûyâ ki yetürdi bâğa bî-dâd
Kim şu‘bede-i taharrük-i bâd
Bir sihr ile âbı âhen etdi
Andan ten-i bâğa cevşen etdi

Bir gün bu havâda Leylî-i zâr
Gam def‘ine etdi meyl-i gül-zâr
Gördi gül ü lâleden eser yoh
Envâ‘-ı şecerde berg ü ber yoh
Sahn-ı çemenün safâsı getmiş
Noksân-ı safâ kemâle yetmiş
Ne sebze teninde tâb kalmış
Ne berg yüzinde âb kalmış

Mâtemkede gördi bûstânı
Rikkat odına dutuşdı cânı
Sûz-ı ciğer ile yana yana
Şerh etdi gamını bûstâna
K’ey bâğ nedür bu âh-ı serdün
Men hasteye zâhir eyle derdün
Men dahi senün kimi nizârem
Bir gülden ırağ zerd ü zârem
Ne devlet-i kurbine kabûlüm
Ne ravza-i kûyşına vusûlüm

Sen gerçi hazânasen giriftâr
Elbette bahâra yetmeğün var
Ümmîd-i visâl mende yohdur
Senden gam ü gussa mende çohdur

Arturdı gam ağladukça derdin
Giryân göğe dutdı rûy-ı zerdin

Bu Leylînün anasına vasiyyet etdüğidür ve Dûst yâdiyle dünyâdan getdüğidür
Ma‘bûdına arza kıldı râzın
Bildürdi gönüldeki niyâzın

K’ey hâkim-i arsa-i kıyâmet
Sultân-ı serîr-i istidâmet
Nevmîdliğ âteşine yandum
Bi’llâh bu vücûddan usandum
Çün dûst yanında nâ-kabûlem
Bi’llâh bu hayatdan melûlem

Men şem‘-i şeb-i firâk-ı yârem
Sûzân ü siyâh-rûzgârem
Yandurdı meni cefâ-yı âlem
Dinlemezem ölmeyince bir dem
Derdüm ki vücûdum olsa bâkî
Şâyed düşe vasl ittifâkı

Pertev bırahanda âftâbum
Bildüm ki vücûd imiş hicâbum
Yâ Rab meni et fenâya mülhak
Kim râh-ı fenâ imiş reh-i Hak

Pâk idi duası etdi te’sîr
Fi’l-hâl mizâcı buldı tağyîr

Te’sîr-i havâ-yı nâ-münâsib
Terkîbine za‘f kıldı gâlip
Geldükçe ziyâde oldı derdi
Teb-lerze ferâgatin giderdi
Mahv oldı teb içre ol perî-veş
Bir şem‘ kimi ki göre âteş
Eksildi arakda hüsni tâbı
Bir gül kimi kim geder gül-âbı

Za‘f-ı teni ol makâma yetdi
Kim bister içinde cismi itdi
Bisterde taleb kılan nişânın
Görmezdi vücûd-ı nâ-tüvânın

Ref‘ oldı nişâne-i selâmet
Mevtine görindi min alâmet
Azm eyledi olmağa müsâfir
Rihlet eseri çü oldı zâhir
Ref‘ etdi hicâb-ı ihtirâzın
Fâş etdi anaya gizlü râzın

K’ey derd-i dilüm devâsı ane
Şem‘-i emelüm ziyâsı ane
Gam gizlemek ile câna yetdüm
Tâ mümkin idi tahammül etdüm
Hâlâ ki mukarrer oldı getmek
Farz oldı bu sırrı zâhir etmek

Olsun sana ey zaîfe rûşen
Kim tîğ-i hevâ helâkiyem men
Cismümde yoh özge derd tâbı
İllâ gam-ı aşk ıztırâbı

Men âşık-ı zâr ü bî-nevâyem
Bir mâh-likâya mübtelâyem
Sevdâsı ile yoh oldı varum
Geçdi hevesiyle rûzgârum
Çoh ârzû eyledüm cemâlin
Bir gün görebilmedüm visâlin
Hâlâ gederek gönülde sûzı
Elden ne gelür bu idi rûzî

Ancak değülem men-i perişân
Ol yâr gamında zâr ü giryân
Ol hem men-i zâra mübtelâdur
Ser-geşte-i vâdî-i belâdur
Mendendür anun cünûnı efzûn
Kays iken olupdur adı Mecnûn

Dâim geçürür gamumda eyyâm
Bir gün ana hâsıl olmayup kâm
Rüsvâ-yı zemâne oldı menden
Âfâka fesâne oldı menden
Bîhûde değül figân ü âhı
Yahmaz mı meni anun günâhı
Men kim gederem bu hâk-dândan
Derdüm bu ki şerm-sârem andan

Ey mûnis-i rûzgârum ane
Gam-hârum ü gam-güsârum ane
Men dâr-ı bekâya azm edende
Dünyâya vedâ edüp gedende
Mensüz çeküp âhlar figânlar
Sahrâlara düşdüğün zamanlar

Düşse yolun ol olan diyâra
Arz-ı gamum eyle ol figâra
Zinhâr ana olanda vâsıl
Hoş kimsedür andan olma gafil

Düş ayağına rızâsın iste
Men mücrim içün duâsın iste
Arz eyle ki ey vefâlu dildâr
Cân verdi yolunda Leylî-i zâr

Aşkunda yerine yetdi lâfı
Da‘vâsınun olmadı hilâfı
Söyle men-i zâr ü mübtelâdan
K’ey aşkda lâf eden belâdan
Halvet-geh-i ünse mahrem oldum
Âzâde vü şâd ü hurrem oldum

Sen hem gelegör teallül etme
Men muntazırem tegâfül etme
Ger sâdık isen bu yolda sen hem
Sabr eyleme eyle terk-i âlem
Gel kâm-ı dil ile olalum yâr
Bir yerde ki yohdur anda ağyâr
Dâim olalum bir evde hem-râz
Kim çıhmaya daşra andan âvâz

Hoş menzil-i emne bulmışem râh
Bî-ta‘ne-i dûst ü cevr-i bed-hâh
Menden seni eylemek haber-dâr
Bismillâh eğer irâdetün var

Çün kıldı vasiyyetini âhir
Azm-i sefer etdi ol müsâfir
Yâd eyledi yâr-ı mihr-bânın
Vasl ârzûsiyle verdi cânın


Fuzuli

Navigasyon

[0] Mesajlar