»»-(¯`v´¯)-» Şiir Fm Şairlerimiz ve Şiirlerimiz »»-(¯`v´¯)-» > Fuzuli

Leylâ Vü Mecnûn 2901-3000

(1/1)

Özgür Kız:
Kimdür ki cihânda fânî olmaz
Devr-i feleğün amânı olmaz
Dünyâ yedi başlu ejdehâdur
Endîşe-i ülfeti hatâdur

Her lutfınadur defîne min kahr
Her şehdinedür karîne min zehr
Devrân üzerindedür zemâne
Elbette gelen geder cihâna
Erbâb-ı zemâneye verüp pend
Bu şi‘ri ne hoş demiş hıred-mend

Gazel
Bu âlem kim gönül kaydın çekersen mihnet ü gamdur
Fenâ ser-menzilin seyr eyle kim bir hoşça âlemdür
Anup tenhâlığı kabr içre nefret kılma ölmekden
Tarîk-i üns dut kim her avuç toprak bir âdemdür

Değül muhkem cihân mülkinde her bünyâd kim kılsan
Fenâ mülkinde dut menzil kim ol bünyâd muhkemdür
Ecel âlâyiş-i havf ü hatâdan kurtarur nefsi
Bu cevher kîmyâ-yı devlete iksîr-i a‘zamdur

Kemâl–i aşk-ı insan mevt ilendür râh-ı hikmetde
Belî mücrâ kılan hükmün misâlin nakş-ı hâtemdür
Bahâr eyyâmı girsen lâle-zâra hâkün cezasın
Muhakkar görme kim her zerre bir câm ile bir Cemdür
Esîr-i nefsdür ehl-i cihân bilmez fenâ kadrin
Fuzûlî terk tevfîki sana ancak müsellemdür
Tamâmî-i sühan
Leylî gül-i gülşen-i letâfet
Çün gördi hazân yeliyle âfet

Pâ-mâl-i hazân olup bahârı
Encâma yetişdi rûzgârı
Bî-çâre anası açdı başın
Başından aşurdı kanlu yaşın
Kâfûrını tökdi zağferâna
Sûz-ı dil ile gelüp figâna

Ahıtdı gözinden eşk-i gül-gûn
Söylerdi ki ey garîb-i mahzûn
Sensüz n’ederem hayâtı bâkî
Min-ba‘d men ölmek iştiyâkı

Çoh ağlayup etdi âh ü nâle
Ağlar kim olursa beyle hâle
El-kıssa dutup tarîk-i mâtem
Ol vâkıaya yığıldı âlem

Ahyâ-ı Arabda kopdı şîven
Yanmışlara evler oldı külhan
Ta‘zîm ile dutdılar azâsın
Kabrin düzüp urdılar binâsın
Ten oldı mukîm-i arsa-i hâk
Rûh oldı karîn-i evc-i eflâk

Şevk ehline kurb hâsıl oldı
Deryâsına katra vâsıl oldı
Bu Mecnûnun Leylî vefâtından haber eşitdüğidür ve Hasretle dünyâdan getdüğidür

Mihnet çemeninde gül derenler
Âlemde yaman haber verenler
Gam nüshasın eyleyende tahrîr
Vermişler ana bu nev‘ teşhîr

Kim Zeyd-i sitem-resîde-i zâr
Ol vâkıadan olup haberdâr
Fi’l-hâl kılup azîmet-i râh
Mecnûn-ı hazîni etdi âgâh

K’ey şîfte-i şikeste-tâli‘
Efsûs ki sa‘yün oldı zâyi‘
İdbâr tılısmun etdi bâtıl
Bu meşgaleden dahi ne hâsıl
Bâzâr bozıldı yığ bisâtun
Bu silsileden kes irtibâtun
Leylî sana verdi zindegânî
Sen ol bâkî ol oldı fânî

Sen sadkası olduğun perî-veş
Oldı sana sadka ey belâ-keş
Azm-i reh-i cennet etdi ol hûr
Firdevs makâmın etdi ma‘mûr

Mecnûn ki haberden oldı âgâh
Sûz-ı ciger ile çekdi bir âh
Kim gulgulesin hem ol zamanda
Cânânı eşitdi ol cihânda
Az kaldı ki nâlesiyle dildâr
Ol hâb-ı ecelden ola bîdâr
Bir lahza bülend olup hurûşı
Düşdi yere getdi akl ü hûşı

Çün geldi özine çekdi nâle
Yağdurdı hazânı üzre jâle
Ta‘ne sözin etdi Zeyde bünyâd
K’ey sâkî-i bezm-i zulm ü bî-dâd
N’etdüm sana kasd-ı cânum etdün
Kasd-ı dil-i nâ-tüvânum etdün
Kıydun men-i zâr ü nâ-tüvâna
Urdun sitem âteşini câna

Zehr idi meğer bu verdüğün câm
Kim merg peyâmın etdi i‘lâm
Bir mûr-çeye nedür bu kîne
Fûlâda dözer mi âb-gîne
Te’sîr-i setemden ictinâb et
Bârî bu günâha bir sevâb et

İlet meni yâr olan diyâra
Şem‘ eyle meni mezâr-ı yâra
Düşdi yola oldı Zeyde hem-râh
Bir hâl ile kim neûzü bi'llâh

Çün gördi mezâr-ı gül-izârın
Düşdi vü kucakladı mezârın
Göğsini kılıp lahid kimi çâk
Merkad kimi saçdı başına hâk
Kabr üzre ahıtdı kanlu yaşın
La‘l eyledi yaşı kabri daşın

Yer yüzin edüp sirişk memlû
Geçdi yere ol sirişkden su
Oldı dür-i eşk-i bî-karârı
Kabr içre nigârınun nisârı

Göz yaşını eyledi muhâtab
K’ey tîre şeb-i firâka kevkeb
Çıhmak sana oldı şimdi vâcib
Kim oldı ol âftâb gâib
Bir burcı makâm dutmış ol mâh
Kim olmaz ana nesîm hem-râh

Sen durma eğer mürüvvetün var
Gir toprağa anı iste zinhâr
Gör handadur ol dür-i yegâne
N’etmiş ana âfet-i zemâne
Pâ-bûsın edüp yetür niyâzum
Bildür bu tazarru‘ ile râzum
Ke’y şem‘ nedür bu ictinâbun
Men bahtı siyâhdan hicâbun

Câm-ı mey-i gam dutanda âlem
Sen içmiş idün bu câmı men hem
Mest etdi meğer seni bu bâde
Kim bezmde durmadun ziyâde
Bir nâdire şem‘ idün şeb-efrûz
Düşdi sana zevk-i aşkdan sûz

Bir niçe zaman eğerçi yandun
Sûz-ı dile durmadun usandun

Bî-dârlığa getürmedün tâb
Şehlâ gözün oldı mâil-i hâb
Hem-râhum idün bu yolda ey mâh
Hem-râhı koyup geder mi hem-râh
Eflâke tefâhur eyle ey hâk
Kim oldı defînün ol dür-i pâk

Zülfine muârız olma ey mâr
Kim anda mukîmdür dil-i zâr
Hâline taarruz etme ey mûr
Kim bağludur anda cân-ı mehcûr
Ey ömr gel imdi başa sen hem
Kim çeşmüme tîre oldı âlem
Âlem hoş idi ki var idi yâr
Çün yâr yoh olmasun ne kim var
Ey cân ten-i hasteye vedâ‘ et
Bir haste ile yeter nizâ‘ et

Müştâkunem ey ecel kerem kıl
Def‘-i elem eyle ref‘-i gam kıl
Kurtar meni ıztırâb-ı gamdan
Ver müjde vücûduma ademden
Âyînemi eyle jengden pâk
Kıl perde-i i‘tibârumı çâk
Ref‘ et ne ise arada hâil
Eyle meni ol nigâra vâsıl

Teklîf-i visâl eder mana yâr
Bir yerde ki yohdur anda ağyâr
Men getmemek eylesem hatâdur
Senden mana bir meded revâdur
Bi'llah mededümde kılma ihmâl
Kim bahtuma yüz verüpdür ikbâl
Yâ Rab mana cism ü cân gerekmez
Cânânumsuz cihân gerekmez

Min-ba‘d zelîl ü hâr kılma
Ser-geşte-i rûzgâr kılma
Efganda iken gedüp karârı
Oldı bu gazel dilinde cârî
Bu gazel Mecnûn dilindendür
Yandı cânum hecr ile vasl-ı ruh-ı yâr isterem
Derd-mend-i firkatem dermân-ı dîdâr isterem

Bülbül-i zârem değül bîhûde feryâd etdüğüm
Kalmışem nâlân kafes kaydinde gül-zâr isterem
Dehr bâzârında kâsiddür metâ‘-ı himmetüm
Bu metâ‘ı satmağa bir özge bâzâr isterem
Fânî olmak isterem ya‘nî belâ-yı dehrden
Râhat-ı cism-i zaîf ü cân-ı efgâr isterem

N’ola ger kılsam şeb-i hicrân temennâ-yı ecel
N’eyleyem çohdur gamum def‘ine gam-hâr isterem
Çün bekâ bezmindedür dildâr men hem durmazem
Bu fenâ deyrinde bezm-i vasl-ı dildâr isterem
Ey Fuzulî istemez kimse rızasıyle fenâ
Men ki mundan özge bilmen çâre nâçâr isterem
Tamâmî-i sühan

Çün râz-ı derûnın etdi takrîr
Re’yine muvâfık oldı takdîr
İmdâd kılup inâyet-i Hak
Kıldı anı maksadına mülhak

Gül derdi hadîka-i emelden
Mey içdi surâhî-i ecelden
Kabrini kucakladı nigârun
Cân sadkası etdi ol mezârun
Leylî dedi verdi cân-ı şîrîn
Ol âşık-ı bî-karâr ü miskîn
İnsâf hemîn ola mahabbet
Bu dâiredür makâm-ı hayret

Gûyâ ki elinde idi cânı
Dâim gözedürdi ol zamânı
Çün devr ile yetdi ol zemâne
Andan bir icâzet oldı câna
Her niçe ki var idi nigârı
Âlemde idi anun karârı
Çün kıldı nigârı terk-i âlem
Bu âlemi terk kıldı ol hem

Çün gördi bu hâli Zeyd-i gam-nâk
Efgân kılup etdi yahasın çâk
Feryâd ile kıldı nevha bünyâd
Evc-i feleğe yetürdi feryâd


Fuzuli

Navigasyon

[0] Mesajlar