»»-(¯`v´¯)-» Site Hakkında Gelişmeler »»-(¯`v´¯)-» > ..:: Komik Olan Herşey ::..
ahirette 2 kadın
мυαммєя αнмєт:
İnsan Yaşayarak Öğrenir Kibrit Gibi Kırılmayı
Batmak bir deryanın en derinine ve girdaba düşmek kendi belleğinde... Hatta yıkanmak ellerinde şiirin... Dizelerin natırlığın da hamam sefasına meyletmek… Kim bilir belki de arınmaktır gecenin ay ay bakan gözlerinde... Kurtulmak tüm ıslaklıklardan yakamozun kadifeliğinde…
Almak hava’ca...
Vermek toprak’ça...
Arındırmak su’ca...
Kırılmak belki de bir buz dağının kopan dev parçasında... Yazmak parmak arası düşleri ve yazmak gamze düşüren o sessiz içten gülüşleri... Avutmak çocuk yanını... Kucaklamak ömrüne devir devir vuran hüzün kokulu yanını... Saklanmak;
Bitmek bilmeyen gecelere yoldaş niyetine ve içini dökmek ellenmemiş ham dizelere...
Bilmek KENDİNLE HASBİHAL ‘ne dört olur ne de dert’... Ağlamaksa eğer asıl murat edilen ’ay düşerken sularımıza’ kendimize gelmek yakamozun dalga kıran tokadıyla...
Kendime cezaydı kaçamak bakışlarım ve kendime c/ezaydı ağrılı sevişlerim... Körpeliği bilmeden köhne yalnızlıklardı kucağıma düşen...
Mavilerde yaşamaktı bir ömrü paslanmış duygulardan arınarak... Basından tizine akıntılarıma perde perde eklenirdi sesin... Ve billurlaşırdı iliklerime kadar ürperten titreyişlerim…
Yıldızlara eklediğin gözlerinden umut huzmelerini dererdim. Samanyolu’na koşardı seni arayan bakışlarım... Ölümcüllüğünde yokluklar yaşatırdı geçmişin pintiliği... Asiliğe fark atıştı seni iki kaşın arasına ellerimle çivilemek... Hangi duvara gölge düşmeliydik? Ve hangi duvarın diplerinde sabırsızca beklemeliydik?
Aşkı kızağa çekemeyeceksek hangi hazanı ve hüznü azıya almalıydık? Lamekanın dar alanında köşe kapmaca oynarken çocuk yanlarımız hangi köhneliklerden sit alanımıza dönmeliydik? Ya da ümitlerimizin çelimsizliğine fark mı çelme mi atmalıydık?
Belki de yıkmalıydık tabularımızı yıkıntılar altında kalmaktan korkmadan… Derya da vurgun yemek yerine basite mi indirgemeliydik sevmeyi aşkın çılgınlıklarına ‘evet’ deyip anlara esir düşerek…
Bir nefeslik saltanatı kar sayıp kulak mı tıkamalıydık elimizden kayıp gidenlerin seslerine… Ve tuz gözüyle mi bakmalıydık avucumuzda kırıntıdan ibaret kalanlara… Demir atamadığımız yarınlara hangi yüzle yelken açmalıydık?..
Silemeyeceksek alnımızdan yazgının izlerini kendimizden başlatmalıydık n/iyenin fetretini... Kendimize hicret edercesine...
Ayrılıklar yıkılmış hayaller çöpe atılmış umutlar ve yalnızlık… Bunları nereden mi biliyorum? İnsan yaşadıkça her şeyi çok iyi biliyor ve görüyor…
*** İnsan yaşayarak öğrenir kibrit gibi kırılmayı… ***
HÜZÜN ŞAİRİ; NİĞMET YILDIZ
мυαммєя αнмєт:
Dilden çıkan değil mühim
Güzel gönlüne vurulmuş gönlüm
Yalan söyleyebilir mi gözlerin ?
Gerçekten mühim değil sözlerin..
Sevmiyorum deyişlerini duymuyorum sevgilim
Gözlerinin derinliklerine bakıyorum
Okuyorum düşlerini
Ben varım oralarda bir yerlerde
En derinde,kalbinin en ücra köşesinde
Pas tutuyor adımın harfleri
Özlemedim diyor dilin
İçini yakıyor sevgim
Geçmişe gidiyor zihnin
İşte tam orada kal sevgilim
Ben de seni çok sevdim
Gözlerime bak şimdi,
Tut ellerimi,
Onu bunu bırakta,
Beni bırakma sevgilim..
мυαммєя αнмєт:
Uçurumun kenarındaki küçük kızım...
Anneme dönüyorum;yorgun yüzündeki masmavi gözlerine bakarak;
"Burdan atlasam canım acır mı anne?" diyorum...
"Olmaz.." diyor."Ben yanındayken sana birşey olmazizin vermem!"
Şimdi yine uçurumun kenarındayım...
Bu sefer yalnız..
Annemin yüzündeki yorgunluğu miras edinip kendime;
uzun uzun bakıyorum uçuruma..
"SusuyoruM!"
Hayallerim geliyor gözlerimin önüne...
Karşılığını beklemeden tüm gücümle sevdiklerim!
En zor zamanlarında yanında olduklarım ve hiçbir zor zamanımda;
Yanımda bulamadıklarım!
Yüzümü rüzgara veriyorum...
Kollarımı iki yana açıp soruyorum;
"Buradan atlasam canım acır mı anne?"
Sen duymasan da bu soruyuben cevabı biliyorum...
Ne atlayabiliyorum;ne kalabiliyorum..!
Uçurumun kenarında dizlerimin üzerine çöküp ağlıyorum...
Sanayalnızlığımayaşadıklarıma...
"Canım zaten acıyor anne;
Atlayayım mı?"
мυαммєя αнмєт:
Uçurumun kenarındaki küçük kızım...
Anneme dönüyorum;yorgun yüzündeki masmavi gözlerine bakarak;
"Burdan atlasam canım acır mı anne?" diyorum...
"Olmaz.." diyor."Ben yanındayken sana birşey olmazizin vermem!"
Şimdi yine uçurumun kenarındayım...
Bu sefer yalnız..
Annemin yüzündeki yorgunluğu miras edinip kendime;
uzun uzun bakıyorum uçuruma..
"SusuyoruM!"
Hayallerim geliyor gözlerimin önüne...
Karşılığını beklemeden tüm gücümle sevdiklerim!
En zor zamanlarında yanında olduklarım ve hiçbir zor zamanımda;
Yanımda bulamadıklarım!
Yüzümü rüzgara veriyorum...
Kollarımı iki yana açıp soruyorum;
"Buradan atlasam canım acır mı anne?"
Sen duymasan da bu soruyuben cevabı biliyorum...
Ne atlayabiliyorum;ne kalabiliyorum..!
Uçurumun kenarında dizlerimin üzerine çöküp ağlıyorum...
Sanayalnızlığımayaşadıklarıma...
"Canım zaten acıyor anne;
Atlayayım mı?"
Navigasyon
[0] Mesajlar
[*] Önceki Sayfa
Tam sürüme git