Adam:Geleceğini bilsem, beklerdim ..
Kadın:Bekleseydin eğer, gelirdim .. Kalbine mutluluk döşeyen,
Bir işçi olmak istedim. Ama çoktan el değişmişti kalbin .. Yeni patronuyla ve daim olacak işçileriyle
Hemen koyulmuşlardı, yüreğine acı döşemeye ..
“Sahibinden satılık” değildi yüreğin biliyorum.
Ama değişmemeliydi de sahibi, biliyorsun .. Geleceğini bilsem, Hiç olmazsa “kiralık” yazısına gösterirdim itimar .. Belkide göstermediğimden boş’ta kaldı sol tarafım ..
Ve belki de bu yüzden acıyla doldu tüm bedenin ..
Şimdi anlatsam da sana, anlamayacaksın.
İflas eder kalbin, dayanamaz vurgunlara ..
Beni ortaklığa al demiyorum ama, Savunamaz gözlerin, zalim patronuna ..
Hele ki, Ellerin mahkum’ken ellerine. İstesem de dokunamam dudaklarına ..
Yine de ..
“Geleceğini bilsem, beklerdim ..”
Ama dayanamam anla, Darbe yapar,olay çıkartırım !
Ölsem de bu yolda .. Açılacak sana, Yüreğimden son pankartım ..
“Kalbine uzanan el’ler kırılsın .”
*
Yüreğimdeki acıları yıkıp, huzur döşemeni isterdim. Bir işçi gibi değil !
Sahibi gibi.. Ben hiç satmadım evini, ellere.
Fakat ;Kiralamadım da diyemiyorum sevgilim ..
Her gelen “yokluğunu” kazıdı yüreğime..
Hiç biri sahiplenemedi yüreğimi,
Senin gibi.
Tapusunu alıp da gitmişsin meğer..
Kimseyi koyamadım yerine,
Sevemedim;Sen diye ..
Unutma, ben sadece sana muhtacım sevgilim.
Yatağımın sol’u adını mırıldanırken .. Bu evin her bir yanı seni anımsatırken, Her soluk aldığımda sen ciğerlerime dolarken, Seni unuttuğumu mu sandın sevgilim ?
Ama.. “Bekleseydin eğer, gelirdim.”
Her yeri düzeltir,
Bu kalbi aşkınla dayayıp döşerdim.. Olay çıkarmaya gerek yok sevdiğim.
Bilmelisin ki sensin sadece kalbimin sahibi.. Gel bir odasına kapan bedenimin.
Ölsek de bu yolda, sadece şu yazsın mezar taşımızda;
“Aşkımıza uzanan el’ler kırılsın.”
İsmail İnan- Gizem Geçgil