(https://fbcdn-sphotos-a.akamaihd.net/hphotos-ak-ash4/297537_263616540327115_100000363132478_871823_1381950240_n.jpg)
Hüzn-ü lâl olmuş gözlerimin kuraklığını yaşatıyordu bana bugün,
Uzun yolun yolcusu olduğunu anımsatıyordu suskunluğu.
Sokakların telaşı ayaklarına öyle denli vurmuş olmalı ki yetişememe korkusu bundan olsa gerek..
Sevse affeder naraları dolaşıyorken törende, insanlar kibirlerinden görmüyordu bile.
Gidişlerin yetimliği yüzlere yansıyor, tek bir kelime çıkmıyordu dudaklardan.
Eller mıknatıs görevi taşıyor, güle güle git demiyordu..
Ama kal diyemeyecek kadar meşgul insanlarda var bu hayatta.
Bize ait olduğunu sandığımız sevgilerin arkasından koşmayan ayaklarımız...
Ve gurur sandığımız kadar gururlu değildi o zaman.
İnsanlar acılarını sahiplerine geri veriyordu.
Bir nevi alışveriş, hasret ve vuslat takas yapılıyordu başka suretlere.
Sahii hatasını kabullenen bir yürek kaç yılda döner geriye ?
Yada sonbahara vedasını mı bırakır bir ömür usulca...
Deniz'e yoksun bir şehire gidiyordu ama ayrılan ellerimizin arasına koca bir okyanus giriyordu sanki, birleştiremiyor sevgi ve kimse alkışlamıyor bu gidişleri.
Lekeli acıları var onların, gittikleri yerde yeniden hayata birini tutundurup bir imza ile mutluluğu yakalatıp suskunlukla gidişleri var.
Gece kondu misali, tek gecelik mutlulukları var..
Sevginin canına kıyıyor bu insanlar, bir unutsam eşgalini yeniden seveceğim bir gün.
Kalmalarını istesekte doyurmuyor yüreklerimizi suskunlukları, zor günler için sakladığım kokusu ile idare edeceğim artık .
Yazdım yine yazacağımı gider ayak, çocukların masum dualarına sığındım şemsiyesiz .
Onlara balon alabilecek kadar sevgi doluyum, ve kal diyemeyecek insanlar kadar meşgulum..
12/09