(http://img708.imageshack.us/img708/9465/collage5.jpg)
Gül kokulu yollarına düşmüş yüreğim
Ey Sevgili! En Sevgili! Aşkımın tahtına oturan naz makamının efendisi.
Dünya insanının Sana muhtaç anları nisan sabahlarıydı. Senin olmadığın iklimlerin yağmurları bulanıktı.
Ötelerden bir rahmet düşmüyor gönül yamaçları baharı bilmiyordu.
Kâinata teşrifinle gönüller cennet yamaçlarının rengini aldı ve hayat çeşmesinin ufukları damla damla görünmeye başladı.
Ne büyük şerefti Seni bilmek. Seni bize bildiren Rabb’e şükürler olsun.
Adını konuşmaya başladığımız zaman öğrendik. İlk ezberlediğimiz belki Senin ismindi.
Gönül heybemde gözyaşlarım yürek tezgâhımda işlenen sancılarım ve Senden dilendiğim şefaatin var dilimde.
İçim en derin yerinde sızlıyor. Öyle bir
sızı ki sese versem kim bilir deli divane derler. Varsın kimse
duymasın hıçkırışımı.
Bu hicranımı Sana ulaştırmak istiyorum ben.
Ey kendisine yollanan selamları işiten vefalı dost!
Sana ümmet olmak için Seni sevmek yeterse eğer işte ben seviyorum. Elbette seviyorum. Mutlaka seveceğim. Nasıl sevmem?
Kalbimin bütün zincirleriyle nasıl bağlanmam sana? Kimler Seni ölesiye sevmedi ki Ya ResulALLAH?
Hz. Bilâl’e kızgın kumlar üzerine dayanma gücü veren Sana olan bağlılığı ve sevgisi değil miydi?
Hz. Ebubekir’e “Anam babam Sana feda olsun Ya ResulALLAH!” dedirten bu sevgi değil miydi?
Kendisini bıraktığını düşünüp Hz. Musab
Sana olan sevgisi yüzünden Cenab–ı Hakk tarafından şehadet mertebesiyle
ödüllendirilmemiş miydi?
Nasıl sevmem?
"Elbette seviyorum ve seveceğim. Bir ömür boyu.”