Cahil bir Tanrı belleniyor zaman,
Kursağında gün ve hafta:
Börtü böcek doluşmuş saniye ve dakikalara,
Kuytusunda rahvan bir gerilim:
Akrep ve yelkovan taziyelerini sunuyor
Dingin belleyemedikleri nikâhlarına.
Gözden düşen hüzünde saklı dünün bayramları,
İkramı menfi yüreğin
Belki de meziyet bildiği yalanları adeta
İnsan ırkının;
Defolu suretlerinde el aman;
Kırık menzilinde ölümün yorgun ve
Katmanlarında istila edilen menfi kıyımın da
Rabıtasına tanık bunca insan.
Aşkı külfet bilip de
Son bir izlekte baş başa kalmışlığı
Nice yalan beyan yine fıtratında
Görmezden gelip masumiyeti
Dolduruşa geçen fesat gölgelere de paye vermeyi
Meziyet bellemiş ne çok tezat hükümran.
Gün, özürlü yarında saklı ne ise;
Ölümün hükmü tam da mutluluğu
Payidar kılmaya yeminli
O nikâh memuru
Vazifesine binaen kocaman bir tebessüm
Yalancı olsa da
Zevcesine aşkı buyur eden fermanı ile
Şahitlerin huzurunda
Sehven ait olmayı öne süren.
Şimdi gölgelerle sarılıp sarmalandığımız;
Dünü nifak yüklü yalan ve yorganlarla nemalandığımız;
Yarından çoktan kessek de umudu
Hayatı bilmem kaç taksite bölüp dondurduğumuz;
Kinayeleri sırtlanıp
Rezil bir meskende ar damarından muzdarip
Hangi günahkâr ise yine ayıbın uzağında
Belki de aşkına binaen
İsyanı meşk eylemişken.
Arap saçı buklelerin çok uzağında;
Sevi diline yatırım yapmayı çok görenlerin de kursağında
Takılı bir tebessümü baş tacı yapıp da
Göğe sunduğumuz o serenatta
Sevgiye biat bir özneyi
Diriltip cümlenin içinde
Gizli bir söyleme sırt çevirip
Yine zaman denen mefhumun gizemine bürünüp
Bir de karaya boyamak yok mu gönlün ön cephesini
Sonra da atıfta bulunup kadere
Dünyaya ve zamana inat
Sonlandırmaktan bahsettiğimiz yaşadığımız nice
Meçhul hayat:
Kimine göre buğusu üstünde,
Ziyafeti şerh düşülen her cümlede
Bir de yüklenmişken derdi tasayı.
Kefen’in cebi olsa keşke
Kefe’nin hangisin sunacaksan sun giyindiğin günahı
Bir de meziyet bildiğin bunca yalanı:
Sen ölümlü dünya
Belki de zindan bellediğimiz her günün
Hükümranlığında iken adındaki yoksunlukla
Zaman;
Tüm hezeyanları buyur eden göreceli tanıklığına kaderin
Sulh bilmekle umut etmek arasında
Gidip geldiğin güncenin
Son sayfasına gelmeden
Dur ve düşün sakince,
Beterin beteri bir ölümü hak etmeden
Son dileğini söyle sessizce
İçindeki çocuğu uyandırmadan
Büyü ve büyüt düşlerini
Zamana peşkeş çektiğin kadar
Unutma da çektiğin çileyi,
Sen ahir zamandan nemalandığına meyledip
Kursağında şükrü yitirmediğin her saniye.
Gülüm Çamlısoy (Gülüm Çamlısoy)