Boguluyorum.. Nefes alamiyorum sanki, oyle bir kiskaç ki su yasadigim seyler sanki hersey ustume ustume geliyor.
Kimseye anlatamiyorum kendimi, soze nereden baslasam hep seni anlatirken buluyorum kendimi karsimdakine. Özlemin icimde buyudukce ben daha cok boguluyorum sanki,
sana olan ozlemimin boslugu yutuyor beni.
Bitti diyorum kendi kendime; hadi artik tamam kendine gel diye emir veriyorum,
bir an uyuyorum emirlerime bak diyorum gokyuzune gunes tekrar dogacak..
Sonra birden, durup dururken bir sizi kapliyor bedenimi.
Yuzun geliyor aklima, sonra o baldan tatli sesinle bir zamanlar sevgi sozleri fisildadigin anlar geliyor..
Iste o zaman tikaniyorum, iste o zaman kabullenemiyorum yoklugunu. Bocaliyorum, hani telefonu alsam elime arasam seni sanki
actiginda bana yine melegim diyeceksin gibi, yada seni kizdirip cadi demeni bekleyecegim gibi.
Elime aliyorum telefonu ama gerisini getiremiyorum, biliyorum ki acmayacaksin telefonu, acsan bile biliyorum ki o baldan sesin kufur gibi carpacak suratima. Cok bocaliyorum yoklugunda.. Geceleri artik seni sadece dusunerek geciriyorum.
Bilmiyorum ne olacak, dedim ya sana..
Cok bocaliyorum iste, alisamadim ki ben daha.. Ya sen alistinmı?