Nasıl da kapılmışsın, irticâ sellerine,
Dîni alet etmişsin, türlü emellerine,
Hele bir gün dediler, fırsat geçsin eline;
Devleti yıkarmışsın, başındaki eşarpla,
Doğrusu ya şaşırdım.. Sen neymişsin be abla!
Râzı edip çıkmışsın, köyden ana babanı,
Bırakmışsın tarlada, öküzlerle sabanı,
Şaşırmışlar görünce, tıbbiyede çabanı,
Doktor bile olmuşsun, başındaki eşarpla,
Bu kadar da olmaz ki! Sen neymişsin be abla!
Hele varmış ki senin, anlaşılmaz bir yanın,
Bikiniyle miniyi, çekmiyormuş hiç canın.
Bunca entel ve çağdaş, milyonlarca insanın,
Göz zevkini bozmuşsun, başındaki eşarpla,
Hiç ummazdım bunları.. Sen neymişsin be abla!
Dediler ki; parayla örtermişsin başını,
Militanlar seçermiş, mantonun kumaşını.
Rol için dökermişsin, meğerse göz yaşını,
Bölermişsin milleti, başındaki eşarpla,
Sollamışsın terörü (!) Sen neymişsin be abla!
Karanlık odaklardan alırmışsın hediye,
Uyutmuşsun milleti, “dürüstüm” diye diye.
Kalbini yarmışlar ki; her yaptığın takiye,
Göz dikmişsin düzene, başındaki eşarpla,
Bu cüssede bu cür’et! Sen neymişsin be abla!
Varoşlara el atmış, oynatmışsın taşları,
Bir meyhane görünce, çatarmışsın kaşları.
Çok tedirgin etmişsin, bil cümle ayyaşları.
Huzûru bozarmışsın, başındaki eşarpla,
Korkutmuşsun dünyayı! Sen neymişsin be abla!
İyisi mi sen yine, var git eski köyüne,
Dağlarda odun taşı, ilim bilim neyine,
Gerek var mı bu kadar, diplomalı beyine?
Haddini çok aşmışsın, başındaki eşarpla,
Ne yürekmiş sendeki, sen neymişsin be abla!
(1998)
Cengiz Numanoğlu