Dostlarım,
Biliyorum ki, sizler
Ölümden çok korkuyor;
O daracık tabutu,
İki metre çaputu,
Zaman zaman düşünüp,
Ürküyorsunuz...
''Acaba'' diyorsunuz,
''Ömür boyu gizlediğim bedeni,
Evire çevire
Kimler soyacak?
Kaldırıp tahtaya kimler koyacak?
Suyu kimler döküp
Kim yıkayacak? ..
''Kirli tırnaklarıma,
Bakıp boşverecek mi?
Ayak kokularımı,
Hoş görecek mi?
Ve beden sırlarımı,
Yüklenecek mi? ..''
Haklısınız dostlarım...
Aranızda yaşarken,
Ben de sizler gibiydim....
Kendime neler sorar,
Düşüncelerimde
Neler kurardım...
Soğuk bir kış gününde,
Öldüğümü varsayar;
Buzlu mezar çukuruna,
Battaniye koyardım...
Ya da, bazı kurtların,
Mezar açtığını duyar;
Kapakların ardına,
Kalas dayardım...
Oysa.. Gördüm ki bunlar,
Gereksiz duygularla,
Boş kaygılarmış...
Ne, beni yıkayanlar,
Sırlarımı verdiler.
Ne mezara koyanlar,
Orada buz gördüler.
Ne de kurtlar gelerek,
Kapıları vurdular...
Sizler, artık bu türlü,
Korkuları bırakın...
Yaşamanıza bakın...
Çünkü henüz dünyada,
Bakıp da görmediğiniz;
Kapısından geçip de
İçeri girmediğiniz;
Ve dahası dostlarım;
Hiç önem vermediğiniz,
Öylesi hazlar var ki...
Ne yazık.. Ben onların,
Çoğuna el sürmemiş;
Fakirlikten ağlarken,
Serveti görmemişim...
Ne ekmeği farketmişim,
Doyarken ömür boyu..
Ne de, içtiğim suyu..
Son nefeste anlamışım,
Nefesin varlığını..
Ve gerçek mutluluğa,
Dünyanın darlığını...
Kısaca.. Gün ortası
Gereksiz fener yakmış;
Gece karanlığında,
Kara gözlük takmışım...
Görmek için değil de,
Bakmak için bakmışım...
Biliyorum, çoğunuz,
Gerçeklerden hoşlanmaz;
Bir tabut görmedikçe
Ölümü anmazsınız...
Kur'ân; ''Oku'' der amma,
Henüz, pek vaktiniz yok..
Eh! Birgün o da olur,
Acele etmeyin çok(!)
Ne o.. Darıldınız mı,
Doğru söyleyen dosta?
Mektubu kesmeliyim,
Çünkü; gidiyor posta...
(1987)
Cengiz Numanoğlu