-Dedesinin “ad-isti” oğlum Osman Buğra’ya-
Eski bir resmi var şimdi odamda
Her kul gibi fani beşerdi deden.
İki göz bir evde, topraktan damda
Züğürt kral gibi yaşardı deden.
Dört beş koyunla bir ineği vardı
Meşeden bir çoban değneği vardı
Sırtında yamalı “köyneği” vardı
Yük sırtında dağlar aşardı deden.
Şu ocağın tütsün diye dumanı
Çalıştı, “gevredi her gün imanı”
Temmuz sıcağında, harman zamanı
Güneşin alnında pişerdi deden.
“Çift sürdüğü” tarla susuz kıraçtı
Üç gün toksa karnı iki gün açtı
Ömrü bir hengame içinde geçti
Kızar bazen gama düşerdi deden.
Bir türkü söylerdi düşünce gama
“Lazım olur,” derdi “adam adama.”
“Göverip de bostan olmadı,” ama
Her bahar köklerden yeşerdi deden.
Daha genç yaşında yetim kalmıştı
Kıtlık vakti dört yıl asker olmuştu
Okuma öğrenip rütbe almıştı
“Onbaşı” diye şerh düşerdi deden.
Cebinde “yağlığı” üç dört katlıydı
Kavruk esmer yüzü Oğuz hatlıydı
“Mencilis adamı”, dili tatlıydı
Sohbete gelince coşardı deden.
Sofrası açıktı, gönlü bol idi
Varını paylaşan cömert el idi
Yayla yollarında coşkun sel idi
Doldurur dereyi taşardı deden.
Âlim değil amma arif biriydi
Köy yerinde yiğit, “herif” biriydi
“Konuya komşuya” zarif biriydi
Muhtaca yardıma koşardı deden.
Dokuz yıl muhtarlık eyledi köye
“Meyitler” okurdu kaymakam beye
Her gelen Tanrı’dan misafir diye
Ağırlamak için “şaşardı” deden.
Adıydı tüm varı, yoktu parası
Çok zenginden ağır çekti darası
Gocunmazdı zira yoktu yarası
Kötünün bağrını deşerdi deden.
Ne zalimden kaçtı, ne güçten ürktü
Ömründe sadece Allah’tan korktu
İhlaslı Müslüman, Türk oğlu Türk’tü
Adamın hası bir Avşar’dı deden.
Oğlum, deden köklü kayaydı dağda
Hâlâ hatırı var ölüde sağda
Adamın adamı sattığı çağda
İnsanca kalmayı başardı deden.
Aslan AVŞARBEY