Bin bir cefa ile geçen ömründe
Nice dağdan kağnı aşırdı anam
Günleri tüketti Hakk’ın emrinde
Ne küstü ne yolu şaşırdı anam
Şöyle gönlünce bir keyif çatmadı
Tok mideyle bir kez olsun yatmadı
Bir günden bir güne isyan etmedi
Eyüp’ün sabrını taşırdı anam
Söz demeyi ayıp saydı erine
Sakladı derdini gömdü derine
Kirlenen sırtımı tırnak yerine
Nasırlı ellerle kaşırdı anam
Yoldaşı olmuştu ölüm sancısı
İki kardeş ile küçük bacısı
Ana, baba, koca, evlat acısı
Azrail’le haşır neşirdi anam
Şu yalan dünyada gülmedi yüzü
Ağıt yakar yaşla dolardı gözü
Kış günü yorgana sarıp da bizi
Kendi bir köşede üşürdü anam
Bekledi hep "Anne!" diyelim diye
Saçından şal ördü giyelim diye
Zaman oldu bir et yiyelim diye
Koydu yüreğini pişirdi anam
Aradı "nerede kaldılar?" dedi
Şenlendi "bir selam saldılar" dedi
"Çocuklarım adam oldular" dedi
Göğsünü gururla şişirdi anam
Anıları yavaş yavaş silindi
Nefes sayısında sona gelindi
Bir sonbahar günü gökler delindi
Bir tarifsiz gama düşürdü anam
(Aslan AVŞARBEY)