OSMAN’A MEKTUP II
HERGELE (O kendini biliyor!)
Oğlum; bizim köyün meşhur çobanı
Dün yine çok fena kızmış hergele
Ne ebeni koymuş ne de babanı
Tutmamış ağzını bozmuş hergele
Çıkıp meydanlarda naralar atmış
Esmiş yağmış tozu dumana katmış
Önüne her çıkan köylüye çatmış
Gerneşe gerneşe gezmiş hergele
Bilmiyorum aslı neymiş olayın
Gürleyip demiş ki “aman dileyin”
Düğünde içine dalmış halayın
Gelini damadı üzmüş hergele
Köşeye kurulup çay verin demiş
Takılardan bana pay verin demiş
Çokça para, inek, tay verin demiş
Dünyalığı böyle düzmüş hergele
Evleri yerinden sökerim demiş
Götürür kayadan dökerim demiş
Köylünün başına çökerim demiş
Milleti tepeden süzmüş hergele
Bekçiyi imamı sokmuş hizaya
Kafa tutmuş muhtar ile azaya
Kaymakamı bulmuş gidip kazaya
Felaket bir resim çizmiş hergele
Atlar gibi gemi almış azıya
İtlikte on basmış ala tazıya
Aklına geleni dökmüş yazıya
Öyle bir dilekçe yazmış hergele
Köyün çanına ot tıkarım demiş
Semayı üstüne yıkarım demiş
Reisicumhura çıkarım demiş
Garipleri tümden ezmiş hergele
Milletin gözünün feri kalmamış
Hiçbir kötülükten geri kalmamış
Hatırda gönülde yeri kalmamış
Bilir millet ondan bezmiş hergele
Meğerse yıllardır böyle edermiş
Bazen suya bazen dike gidermiş
Çoban insanları nasıl güdermiş
Bu işin sırrını çözmüş hergele
Elimizle köye etmişiz bela
Diyecek söz çok ya gelmiyor dile
Mülkî ibret olsun halimiz ele
Kanayan yaraya tuzmuş hergele
Aslan AVŞARBEY