Şiir Fm | Şiirler | Şairler | Sesli Şiirler | Aşk Şiirleri | Fon Müzikleri | İbretlik Sesli Hikayeler

»»-(¯`v´¯)-» Şiir Fm Şairlerimiz ve Şiirlerimiz »»-(¯`v´¯)-» => ..:: Tarihte İz Bırakan Şairlerimiz ::.. => Fuzuli => Konuyu başlatan: Özgür Kız - Ekim 04, 2018, 03:04:12 ÖS

Başlık: Leylâ Vü Mecnûn 301-400
Gönderen: Özgür Kız - Ekim 04, 2018, 03:04:12 ÖS

Sâkî meded et ki derd-mendem
Gam silsilesine pây-bendem
Gam def‘ine câm-ı mey devâdur
Tedbîr-i gam eylemek revâdur

Senden ne inâyet olsa vâki‘
Fikr etme ki menden ola zâyi‘
Men bir sadefem sen ebr-i nîsân
Ver katra vü al dürr-i galtân

Sensen hurşîd ü men siyeh hâk
Ver âteş ü al cevher-i pâk
Rahm et et ki garîb ü hâk-sârem
Bî-mûnis ü yâr u gam-güsârem

Ol bir niçe hem-dem-i muvâfık
Ya‘nî şuarâ-yı devr-i sâbık
Tedrîc ile geldiler cihâna
Ta‘zîm ile oldılar revâne

Devrân oları muazzam etdi
Her devr birin mükerrem etdi

Her birine hâmî oldı bir şâh
Zevk-ı sühaninden oldı âgâh
Türk ü Arab ü Acemde eyyâm
Her şâire vermiş idi bir kâm
Şâd etmiş idi Ebî Nuvâsı
Hârûn Halife’nün atâsı

Bulmışdı safâ-yı dil Nizâmî
Şirvan Şâh’a düşüp girâmî
Olmışdı Nevâyî-i sühan-dân
Manzûr-ı şehenşeh-i Horâsân

Söz gevherine nazar salanlar
Gencîne verüp güher alanlar
Çün kalmadı kalmadı fesâhat
Erbâb-ı fesâhat içre râhat
Ol tâife çekdi hırkaya baş
Hâletlerin etmez oldılar fâş

Tâ olmaya resm-i şi‘r mefkûd
Ebvâb-ı fünûn-ı nazm mesdûd
Lâzım mana oldı hıfz-ı kânûn
Zabt-ı nesak-ı kelâm-ı mevzûn
Nâçâr dutup tarîk-i nâmûs
Râhatdan olup müdâm me’yûs

Ahdi söze üstüvâr kıldum
Eş‘âr demek şiâr kıldum
Çün halka hilâf-ı müddeâyem
Anlar zu‘mınca süst-râyem

Her söz ki gelür zuhûra menden
Min ta‘ne bulur her encümenden
Eyler hased ehli bağlayup kîn
Tahsîn ivâzına nefy ü nefrîn
Ümmîd ki ref‘ olup küdûret
Tağyîr-pezîr ola bu sûret
Ol kavm bu gülşene girende
Bu gülşen içinde gül derende

Gül tâze idi vü gonca nev-hîz
Depretdükçe nesîm-i gül-rîz
Anlar güli derdiler men-i zâr
Hâlâ dilerem derem has ü hâr
Bu bezme olar verende tezyîn
Mey sâf idi bezm hem nev-âyin

Mey sâfı olara oldı rûzî
Kaldı mana dâğ-ı derd sûzı

Bu dürde men olmışam hevâ-hâh
Bir neş’e verür mi bilmezem âh
Bu pâdişâh-ı İslâmun duâ-yı devletidür ve Kahramân-ı enâmun senâ-yı şevketidür
Sâkî kerem eyle câm gezdür
Dutma kadehi müdâm gezdür

Devrâna çok i‘tibâr kılma
Gezdür kadehi karâr kılma
Tök alup ele gümüş sürahî
Zer sâgara rûh-bahş râhı
Sarf eyle riâyetümde eltâf
Tenhâlığumı gör eyle insâf

Şuğlüm bu bisât içinde çohdur
Senden özge mededci yohdur
Hem-demliğüm eyle âr kılma
Menden nefret şiâr kılma

Ger bilmez isen ki men ne zâtem
Ne zulmet-i çeşme-i hayâtem
Feyz-i hünerüm şarâbdan sor
Sûz-ı cigerüm kebâbdan sor
Dutsan elini men-i fakîrün
Hak ola hemîşe dest-gîrün
Men şâir-i Mûsevî-kelâmem
Sâhirlere mu‘ciz-i tamâmem

Men sâhir-i Bâbilî-nijâdem
Hârûta bu işde üstâdem
Söz derkine sarf edüp firâset
Emlâkine bulmışam riyâset
Geh tarz-ı kasîde eylerem sâz
Şeh-bâzum olur bülend-pervâz

Geh de’b-i gazel olur şiârum
Ol de’be revân verür karârum
Geh mesnevîye olup heves-nâk
Ol bahrden isterem dür-i pâk

Her dilde ki var ehl–i râzem
Mecmû‘-ı fünûna aşk-bâzem
Bir kâr-gerem hezâr-pîşe
Cânlar çeküp isterem hemîşe

Dükkânum ola revâc-ı bâzâr
Her istedügin bula hırîdâr
Bu bir tarîk ile kesr-i nefsdür ve Mukaddime-i medh-i pâdişâh-ı asrdur

Sâkî ne idi bu câm-ı gül-gûn
Kim eyledi hâlümi diger-gûn
Ser-mest olubem sözüm hebâdur
Her lâf ki eylerem hatâdur
Te’sîr salup dimâğâ teşvîr
Teşvîr mizâcum etdi tağyîr

Men handan ü lâf-ı lutf-ı güftâr
Kim söz demeğe olam sezâ-vâr
Olsaydı menüm sözümde bir hâl
Elbette olurdum ehl-i ikbâl

Müstevcib-i izz ü câh olurdum
Şâyeste-i bârgâh olurdum
Makbûl düşerdüm âstâna
Manzûr-ı şehenşeh-i zamâna

Ol pâdişeh-i bülend-bîniş
Kim hâk-i rehidür âferîniş
Müstahfız-ı dîn penâh-ı İslâm
Mahdûm-ı zaman melâz-ı eyyâm

Ebr-istihsân ü berk-kîne
Şâhenşeh-i Mekke vü Medîne
Müstakdim-i hak muhill-i bâtıl
Sultan-ı murâd-bahş-ı âdil
Erbâb-ı hüner ümîd-gâhı
Türk ü Arab ü Acem penâhı

Deryâ kimi eyleyen demâdem
Endîşe-i kurb ü bu‘d-ı âlem

Lutf ile veren yahına lû’lû
Ebr ile yırağa gönderen su
Lû’lûsını eyleyen cihân-tâb
Leb-teşneleri dür ile sîr-âb
Gerdûn kimi lutf edende zâhir
Dâmen dâmen töken cevâhir

Gün kimi olanda cûdâ mazhar
Hırmen hırmen nisâr eden zer
Tugrâ-yı misâl-i Âl-i Osmân
Sultân-ı sipeh-şiken Süleymân

Yerde düşer olsa feyzi hâke
Ta‘n eyleye hâk ruh-ı pâke
Gökde nazar etse bir hümâya
Hurşîde salur hümây sâye
Ger şarka urur sinân-ı ser-keş
Gün kimi çıhar sipihre âteş
V’er garba çalarsa tîğ-i bürrân
Gerdûna yeter şafak kimi kan

Dün çerh yana nigâh kıldum
Nezzâre-i levh-ı mâh kıldum
Gördüm bu hatı ki hâme-i hûr
Ol levhde eylemişdi mastûr
Bu kasîde Hazret-i Pâdişâh şânındadur
Zihî kâmil ki akl-ı nükte-dân derkinde hayrândur
Vücud-ı bî-misâli intihâb-ı nev‘-i insândur

Felek bir dürc anun zât-ı şerîfi gevher-i yektâ
Cihân bir cism anun hükm-i revânı fi’l-mesel cândur
Tarîk-i tâati hem mezhebe hem millete nâfi‘
Hilâf-ı meşrebi hem devlete hem dîne noksândur
İki kısm eylemiş küfr ile îman yeddi iklîmi
Anun hükmindedür ba‘zı vü ba‘zı kâfiristândur

Esâs-ı hükmidür ma‘nîde bir sedd-i Sikender kim
Anun Ye’cûcdur bir yanı vü bir yanı insândur
Binâ-yı kadridür ma‘nîde bir âlî imâret kim
Mukarnes tâk-i gerdûn ol imâretden bir eyvândur
Muzaffer dâimâ Sultân Süleymân Hân-ı âdil-dil
Ki her kim tâbi‘-i fermânı olmaz nâ-müselmândur

Cihân-gîrî ki gün tek mülk teshîrine azm etse
Muhakkar cilve-gâhı arsa-i Îrân ü Tûrândur
Sâhî-tab‘ u mürüvvet-pîşedür kim bahr-ı eltâfı
Temevvüc kılsa mevci fakr bünyâdına tûfândur
Kemîne kimseye kemter atâsı hâsıl-ı deryâ
Muhakkar meclise bezl-i hakîre behre-i kândur

Vücûd-ı pâki-le Hak rahmetidür âleme nâzil
İtâat ehline gösterdiği adl ile ihsândur
Süleymân bârgâhıdur yakîn heybetlü dergâhı
Kim anda dîvler tâbi‘ perîler bende-fermândur

Muazzam leşkeridür bir bulut kim düşmene andan
Firengîler sadâsı ra‘d toplar daşı bârandur
Semendi seğridende lâmi‘ olmış ahter-i sâkîb
Sipâhı deprenende mevce gelmiş bahr-ı ummândur

Seferde çekmek içün haşmet ü ikbâl esbâbın
Arâbe arş levhi ordusı gerdûn-ı gerdândur
Zamânında yetüp cem‘iyyet-i esbâba ârifler
Olup derhem hemîn mahbûblar zülfi perîşândur

Halâyık subh-tek handân olup mihr-i cemâlinden
Dil-i sûzân ile devrinde ancak şem‘ giryândur
Havâdisden mizâc-ı mülk tağyîrine imkân yoh
Kemâl-i adl ile tâ mülke Osmân oğlu sultândur
Bi-hamdi’llâh bugün havf ü hatâdan şer‘ nâmûsın
Bulup tevfîk-ı nusret sahlayan Sultân Süleymândur

Nişân-ı feyzidür ol nusret ü ikbâl kim hâlâ
Ne yan kim azm kılsa rehberi te’yîd-i Yezdândur
Dil ü cândan Fuzûlî izz ü ikbâline ol şâhun
Rızâ-yı Hakk içün dâim duâ-gûy ü senâ-hândur

Çü oldur hâmî-i İslâm vâcibdür anun medhi
Ne kim medhinden özge söz demiş andan peşîmândur
İlâhî bâkî olsun dâim insan-perver ikbâli
Cihân-ı fânî içre tâ binâ-yı nev‘-i insândur

Yâ Rab ki muzaffer ola dâim
Zâtiyle binâ-yı adl kâim
Şâyeste ana serîr ü efser
Âlemlere adli sâye-güster

Bu sebeb-i nazm-ı kitâbdur ve Bâis-i irtikâb-ı azâbdur
Sâkî dut elüm ki haste-hâlem
Gam reh-güzerinde pây-mâlem

Sensen men-i mübtelâya gam-hâr
Senden özge dahi kimüm var


Fuzuli (https://www.antoloji.com/fuzuli/)