İşkence mi desem, kâbus mu desem
Derdimin adını bilemiyorum.
Ağlarken değil de, gülerken gülsem
Neden eller gibi gülemiyorum?
Coştukça çağlayan seller gibiyim
Sazlarda inleyen teller gibiyim
Şuursuzca esen yeller gibiyim
Sağımı solumu göremiyorum.
Baktıkça eriten bir ceylan mı o?
Kavurup kül eden bir volkan mı o?
Yoksa özler yakan özge can mı o?
Sorulara cevap veremiyorum.
Ordu kurmuş güzelliğin özleri
Çevirdi üstüme mitralyözleri
Boşalttı kalbime kızıl közleri
Kalbimi önüne seremiyorum.
Mümkün değil tarif, anlatması zor
Çıkmadan dışarı içimdeki kor
Kurudu dil, dudak; suyu bulmuyor
Bir damla can suyu süremiyorum.
Dinsin bu fırtına, dinmeli gayrı
Ümitsiz sevdanın olur mu hayrı?
Ruhum onun ile can ondan ayrı
Kapalı kapısı giremiyorum.
Sanki can evimden kök söküyorum
Gözümden özüme yaş döküyorum
Neden boynum eğri, hep büküyorum?
Ben niçin göğsümü geremiyorum?
Talih mi, kader mi, kaza mıdır bu?
İlâhî ıstırap, eza mıdır bu?
Mevlâ’mın verdiği ceza mıdır bu?
Şu sır duvarını delemiyorum.
Sanki buz üstünde billûrdan kızak
Gök kuşağı gibi yakın ve uzak
Belki de kaderin kurduğu tuzak
Mümkün değil silmek, silemiyorum.
Yâ Rab, böyle midir bülbülün gülü
Aklım, fikrim, rûhum onda gömülü
İnsafsız, vicdansız, alçak gönülü
Şöyle dilim dilim dilemiyorum.
Çırpındıkça battım, çaresiz kaldım
Bir uçsuz-bucaksız ummana daldım
Soruyorum bazen: Ne idi adım?!
Silkinip kendime gelemiyorum.
Kırıldı iradem, tükendi gücüm
Bazen bir deryayım, bazen bir hiçim
Hazır hâlde ilmek, boynumda sicim
Ölmek istiyorum, ölemiyorum.
Kasım -1999
Cemal Gören