Dostum diyen vefasızı dost sandım,
Bilmedim zaafını kula kul imiş.
Dostluğa inandım sözüne kandım,
Bilmedim aczini bu ne hal imiş.
Bizde dostluk Allah için kurulur,
Dostum diyen dost yolunda yorulur,
Sığ yaralar dost eliyle sarılır,
Bu da Allah emri tatsan bal imiş.
Sular hep aşağı aşağı akar,
Ateş suyu bile amansız yakar,
Kişi paşa olsa bundan ne çıkar,
Ömür denen kırılan bir dal imiş.
Giden gider daha çekmem yasını,
Yaratan korurmuş can elmasını,
Gönül bilir bir gönülün hasını,
Karşıma çıkaran sırlı yol imiş.
Ben o dostu zor gününde avuttum,
Dar gününde efkarını dağıttım,
Yüreğinde dile gelmez ağıttım,
Dünkü diller bugün sustu lal imiş.
Rabia Barış