Her ne ararsan ara, ille kendinde ara,
O güzel yüreğini atma ateşi nara,
Akıbetin hoş olsun, hayır olsun encamın,
Kendini kurtarırken dostuna açma yara.
Gönül mülkü sultanı Hacı Bektaş-i Veli,
Bir İlahi âşık ki onun semahta eli,
Bir nefes ney misali yaşıyor gönüllerde,
Yıllardır sevgisiyle coşuyor insan seli.
Edepten ödün verme, sen de öyle ol daim,
Her insan bir kitaptır onunla olsan kaim,
Sebat, sabır zor deme, uzak dur kötülükten,
Elbet bekleyecektir seni cennet-i Naim.
Akan su gibi cömert, gece gibi örten ol,
Öfkeyi bertaraf et, karanlığı yırtan ol,
Gariplere el uzat, fakire sofranı aç,
İyilik kefesinde eksilmeden artan ol.
Sen kendini bil önce, başkasına atma kir,
Rabbim tek sana vermiş hem akıl hem de fikir,
“İncinsen de incitme” marifet ehlinden ol,
Gönlü zengin olanın, sevgisi olmaz fakir.
Güneş gibi doğarken Horasan erenleri,
Geldi Anadolu’ya şahı alperenleri,
Onlar ki karanlığa gönül mumu yaktılar,
Aşkla kucakladılar hakka el verenleri.
Hele sen de bir ara, onu canda bulursun,
Alperen olamazsan yollarında olursun,
Onlar gönül insanı, sevgi kalesi gibi,
Dalarsan hazineye nasibini alırsın.
O sultanlar sultanı, secdeye vardı bir an,
Hocası Şeyh-i Lokman, icabet etti hemen,
Medrese ortasında kaynadı bengisular,
Denizler kapısında ırmaklar coştu o an.
En veciz kelimeler hayat buldu dilinden,
Bir gönül haritası çizildi kaleminden,
Saz, kudüm salkım salkım, ney esrarlı bir düğüm,
Göklere mühür vurdu yer öperken elinden.
Rabia Barış