Bir güz günü buluşup verdiğin o sözleri
Ne çabuk unutmuşsun geçmiyorken izleri
Tomurcuk tazeciktim nasıl da kanı/verdim
Vefama yenilipte! Bak işte anı/verdim.
Laf-ı güzafmış sözüm işime gelmiyorsa!
Bu kadar kolay mıydı? Ya yürek silmiyorsa?
Atiye dolanmaktı bu ereğim amacım
Seviye bulanmaktı bulut küme yamacım.
Kaydırdım ayağımı bir kendini bilmeze
Aydırdım sonra başım gözyaşımı silmeze
Yaz boz tahtası gibi! Ha yazdı beni yazdı
Suçum sevgi arsızı? Olmadı kuyum kazdı!
Her zaman da derim ya! Sözüm başımdan büyük
Kısılmıyor bu çenem çünkü ruhum bir höyük
Elbet işine gelmez! Naz canımı yıkanın
Ruha ruh mu olunur? Cenderede sıkanın.
Gönül kendi dengini hep böyle bulacaksa
Vazgeçtim savaşımdan baharım solacaksa
Kim hancı kim davacı Yaradan’dır bilenim
El veren yüreğimdi! Canda c/anı silenim.
Alt tarafı bir şiir! Öyle diyorsan eğer
Her dize seni gizler sinen ne bilsin değer
Şehlalı bakışlarda bu defter dürülürmüş
Hangi g/özle b/akarsan o g/özle g/örülürmüş!
Lafı Güzaf
Boş yere söz. Boş lakırdı. (Osmanlıca’da yazılışı: laf-ı güzaf)
Höyük; Tarih boyunca türlü sebeplerle yıkılan yerleşme bölgelerinde,
yıkıntıların üst üste birikmesiyle oluşan ve çoğu kez içinde yapı
kalıntılarının gömülü bulunduğu yayvan tepe.Toprak yığını.
(Mimarlık) Üzerine tepe biçimi toprak, yığılmış, eski uygarlıklardan kalma mezar.
Gülsen Tunçkal