Gözyaşlarımla açtım bu sabah gözlerimi dünyaya
Karanlık odamı terk etmiş günesin sitemiyle uyandım
Usulca bakındım etrafımdaki yalnızlık bilinmeyenine
Tarifi mümkün olmayan sefilliğime sefaletime sensizliğime.
Mecalsiz kalmış ayaklarımla zor attım kendimi banyoya
Elimi yüzümü yıkamaya başladım o çatlamış aynanın karsısında
Yüzü milyonlarca maskeyle donanmış bir adam vardı karsımda
Yüreği milyonlarca kez reddedilmiş bir adam.
Acıyarak baktım yıllanmış gözlerle bir an
Sessizce fısıldadım o aynadaki yüze
Usulca kabullen artık kaderini kederini kimsesizliğini
Kabullenmek istemese de baksa çaresi yoktu o adamın
O yüzü milyonlarca parçaya bölünmüş olan zavallının
Çünkü onun sevgisi kabul görmedi
Çünkü ona bir şans verilmedi
Çünkü o hep çünkülerle yasamaya mecbur bırakılmıştı.
Off Off…
Ne kadar acı değilmi severken kabul görmemek
Ne kadar acı değilmi sevdiğin insanı sevememek
Ne kadar acı değimli onsuz ölümü beklemek