Şiir Fm | Şiirler | Şairler | Sesli Şiirler | Aşk Şiirleri | Fon Müzikleri | İbretlik Sesli Hikayeler
»»-(¯`v´¯)-» Web Ailem Dostuk Sevgi Forumları »»-(¯`v´¯)-» => ..:: Paylaşmak İstediklerim ::.. => Hikayeler & Öyküler => Konuyu başlatan: SeuĿ. - Aralık 21, 2013, 10:39:42 ÖÖ
-
Adım Yaser
Filistinliyim.
Bombalı bir ekim gününde doğmuşum.
Hafif de şarapnel parçası sesiyle, mermi ıslıkları eşlik etmiş doğumuma.
Babamı da hiç görmedim, İsrail zindanlarından uğurlamışlar cennete.
Anam ondan “kara yağız, yüreği elinde, boynunu ipe, sakalını yele vermiş yiğidim” diye bahseder.
Bir şevval ayında idam etmişler babamı. “Oğul, şevvalin beşini tutuyorduk, bir sabah namazı vakti getirip de kodular yiğidimi kapıma.” der. Cenazesini de, El Aksa’da kılmış mücahitler.
Arkadaşları, babamın cenazesinden bahsederken, “Yer gök insandı, babanın naaşı, eller üstünde akıp gitti cenneti kevsere.” derler.
Çimene düşen bir çiğ tanesi serinliğiyle…
Abim, şahadet komandosu olup yeryüzünün damarlarını kanıyla suladığında daha 17’sindeymiş. Hayal meyal aklımdadır, ‘Dünya Kudüs Günü’nün kutlandığı bir mitinge götürmüştü beni, her tekbir getirip “Kahrolsun Amerika!” diye haykırışlarında, içimde bir şeyler kopup patlayacakmış gibi olur da, ürkerdim çocukça.
En çok da nişanlısının gözyaşları kalmış aklımda, şahadet haberini duyduğumuzda.
Bir gün bir mektup salmıştı abim sevdasına, benimle. Çocukluk işte, ben de bir köşede açıp okumuştum her ne kadar utanmış olsam da o zaman, şimdi aslında o mektubun beni okuyup da büyüttüğünü anlıyorum.
“Rüvaydam” diyordu abim... “Şehidem”… “Kandahar çiçeğim”
“Düğünümüzü cennette yapacak melekler ve çeyizimizi”, “el örmesi işlemeli dantellerin olmayacak belki de dervişane ocağımızda, ama şüheda sevdaların büyüttüğü sancılarımız olacak…”
“Yarına dair…” “Umuda dair…”
Savaşın çocuklarıydık aslında biz… Umudun yarına taşındığı uçurtma bazen ve bir sapan taşı büyüklüğünde yüreğimizle, ölüme sevdalıydık.
Kefenimiz üzerimizde.
Bomba sesleriyle geldiğim dünyada, şehadet haberleriyle büyüyüp
İsrail tanklarına attığım, yüreğim büyüklüğündeki taşlarla pişmiştim.
En son, Medrese-i Yusufiyye’de tamamlamıştım hayat denen üniversiteyi.
Yaşıtlarımın bilye topaç oynadıkları zamandan kalma, direniş türküleri kaldı dilimde.
‘‘Alev alan ateş söner mi hiç, özgürlük türküleri biter mi hiç, göğe savrulan yumruklar zalim bitmeden iner mi hiç?...
Doğmadan büyümenin acısını çektiysek de ağlamaklı yüreğimizde,
yine de biz iyi çocuklardık,
umudun çocukları..Sevdanın …Direnişin…
Kahpe kurşunlarını bir gece vakti saldı zulmün İsrail’i üzerimize
Bilmiyorlardı, biz öldükçe dirilir, düştükçe kalkardık kıyama.
Her ne kadar benden önce gitmişse de iki ayağım Firdevs’e, gövdem hala dimdik.
Ve yüreğim ayak şimdi, taşlarım El-Kassam…
Artık, koltuk değneklerimi omzumda taşıyorum.
Ve yürüyorum hayatın üzerine üzerine.
Tehlikeli cümleler hayalliyorum hem.
Dilimde türküsü isyanın…
İşaret parmağına dolanmışlığıyla Filistin sevdamın
Ben seviyorum abi, sevdamı
O bende “badı-ı saba” hali
Bilirsin nasıl da üşütür içerisini ıslak yüreğimin
Ve estikçe büyütür içimdeki inkılâbı…
Mehmet DEVECİ
-
eys bravoo bravoo