»»-(¯`v´¯)-» Şiir Fm Şairlerimiz ve Şiirlerimiz »»-(¯`v´¯)-» > Fuzuli

Leylâ Vü Mecnûn 601-700

(1/1)

Özgür Kız:
Eylerler idi hat-ı vefâ meşk
Artardı demâdem anlara aşk
Leylîde ohumak ıztırâbı
Olsa ruh-i Kays idi kitâbı

Meşk etmeğe Kays alsa her hat
Leylî kaşı idi ana ser-hat
Hat üzre kılurdı ol güzeller
Min nâz ile bahsler cedeller

Ammâ ne cedel kemâl-i ülfet
Ne bahs nihâyet-i mahabbet
Çün bir niçe müddet ol iki pâk
Evkât geçürdiler tarab-nâk

Aşk olduğu yerde mahfî olmaz
Aşk içre olan karâr bulmaz
Aşk âteşine budur alâmet
Kim baş çeke şu‘le-i melâmet
Hüsn âfet-i aşk olup demâdem
Geldükçe irâdet oldı muhkem

Bir gâyete yetdi neş’e-i hâl
Kim oldı havâs-ı akl pâ-mâl
Kalmadı zebâna tâb-i güftâr
Kim eyleyeler mahabbet izhâr
Keyfiyyet-i hâl kılmağa fâş
Gelmişdi tekellüme göz ü kaş

Eylerdi göziyle bu hitâbı
Kaşiyle verürdi ol cevâbı
Kaş ü göz ilen olan tekellüm
Hem kılmadı def‘-i zann-ı merdüm

Merdümden edem deme kenâre
Merdüm göz içindedür ne çâre
Hem-râz iken ol iki vefâ-dâr
Dem-sâz iken ol iki ciger-hâr
Ref‘ oldı hicâb-ı şâhid-i râz
Aşk oldı melâmet ile dem-sâz
Âşıklara gizlü kalmadı hâl
Ma‘lûm oldı cemî‘-i ahvâl

Gerd âyîne-i neşâta düşdi
Min-ba‘d iş ihtiyâta düşdi
Söyleşmeğe ol iki yegâne
Kalmadı sebep meğer behâne
Tâ olmaya râz âşikârâ
Devrân ile kıldılar müdârâ
Bir nev‘-i behâne ile her dem
Gönlini kılurdu Kays hurrem

Kasden unudurdı dersin ol zâr
Leylîye der idi ey vefâ-dâr
Hıfz-ı sebak etdi bağrumı hûn
Menden bilürem bilürsen efzûn
Men bilmedüğüm mana ohutgıl
Dersüm ohuyam kulağ dutgıl

Çün levhler üzre hat yazardı
Amden hatını galat yazardı
Ya‘nî ki hatâ tevehhüm ede
Ol gül açılup tebessüm ede
Güftâra gele ki bu galatdur
Terk et ki hilâf- ı resm-i hatdur

Ola sebeb-i tekellüm-i yâr
Fehm etmeye müddeânı ağyâr
Etfâl kılanda devr bünyâd
Varı bile eyleyende feryâd
Ol yârına arz-ı hâl ederdi
Özge devrin hayâl ederdi

Kılmazlar idi sözini ma‘lûm
Bilmezler idi sözine mefhûm
Mektebden olan zamanlar âzâd
Vasl içün ederdi hîle bünyâd

Kasd ile nihân edüp kitâbın
Hadden aşururdı ıztırâbın
Leylî yolını dutup dururdı
Sen gördün ola deyüp sorurdı
Ya‘nî bu behâne ile bir dem
Yârın göre ola şâd ü hurrem

İlm-i hata ömrin eyleyüp sarf
Meşk etmiş idi hemîn iki harf
Bir safhada lâm ü yâ mükerrer
Yazardı anı kılurdı ezber

Kim bu iki harfdür murâdum
Rûşen bular iledür sevâdum
Bu Leylîye anası itâb etdüğidür ve Bahâr-ı vasla hazân yetdüğidür
Çün mekr ile Kays-i bî-ser-encâm
Bir niçe zaman geçürdi eyyâm

Tedbîr ile aşk zevk vermez
Tedbîr diyâr-ı aşka girmez
Aşk ile riyâ değül muvâfık
Rüsvây gerek hemîşe âşık

Dilden dile düşdi bu fesâne
Fâş oldı bu mâcerâ cihâna
Kim kays oluben esîr-i Leylî
Leylî dahi salmış ana meyli

Tedrîc-i mesâvî ile nâgâh
Leylînün anası oldı âgâh
Odlara dutuşdı yasa batdı
Ol gonca-dehâna dil uzatdı
K’ey şûh nedür bu güft ü gûlar
Kılmak sana ta‘ne ayb-cûlar
Niçün özüne ziyân edersen
Yahşi adunı yaman edersen

Niçün sana ta‘ne ede bed-gû
Nâmûsa taalluk iş midür bu
Nâzük beden ile berg-i gülsen
Ammâ ne deyem igen yöğülsen

Lâle kimi sende lutf çohdur
Ammâ ne deyem yüzün açuhdur
Temkîni cünûna kılma tebdîl
Kızsen ucuz olma kadrüni bil
Her sûrete aks kimi bahma
Her gördüğüne su kimi ahma

Mey gerçi safâ verür dimâğa
Ahduğı içün düşer ayağa
Gözgü kimi katı yüzlü olma
Nergis kimi hîre gözlü olma
Gözden gerek olasen nihan sen
Tâ demek ola sana ki cânsen
Sen şem‘sen uymagıl hevâya
Kim şem‘i hevâ verür fenâya

Lu‘bet kimi özüni bezetme
Revzen kimi kûçeler gözetme
Sâgar kimi gezmeği harâm et
Nağme kimi perdede makâm et

Sâye kimi her yere yüz urma
Hiç kimse ile oturma durma
Sen sadesen özge ehl-i nîreng
Cehd eyle verilmesün sana reng

Derler seni aşka mübtelâsen
Bîgâneler ile âşinâsen
Sen handan ü aşk zevki handan
Sen handan ü dûst şevki handan
Oğlan aceb olmaz olsa âşık
Âşıklığ işi kıza ne lâyık

Ey iki gözüm yaman olur âr
Nâmûsumuzı itürme zinhâr
Biz âlem içinde nîk-nâmuz
Ma‘rûf-ı tamâm-ı hâs u âmuz

Ne neng ile dahi edelüm lâf
Biz demeyelüm sen eyle insaf
Dut kim sana kızmazem ben zâr
Menden ulu bir müdebbirün var
N’eylersen eğer atan eşitse
Kahr ile sana siyâset etse
Min-ba‘d gel eyle terk-i mekteb
Bil mektebüni hemîn ced ü eb

Etme kalem ile meşkden yâd
Sûzen dut ü nakş eyle bünyâd
Etfâlden eyle kat‘-ı ülfet
Hem-râz yeter yanunda lu‘bet
Büt kimi bir evde eyle menzil
Olma dahi her yanaya mâil

Ankâ kimi uzlet eyle pîşe
Eyle reviş eyle kim hemîşe
Gerçi adun ola dilde mezkûr
Görmek seni ola gayr-i makdûr
Hoş ol ki kızı hemîşe gizler
Hod gizlü gerek hemîşe kızlar

Bu inkâr ile Leylî anasına cevâb verdüğidür ve Fezâ-yı işretden çıhup serây-ı üsrete girdüğidür
Leylî bu itâbı çün eşitdi
Öz gönlinde mukarrer etdi
Kim şu‘bede-i sipihr-i zâlim
Tarh eyledi nakş-ı nâ-mülâyim

Eyyâm-ı visâle yetdi hicrân
Vakt oldı ciğerler ola büryân
Ammâ ne desün ne çâre kılsun
Tedbîr ne olduğın ne bilsün
Naçâr dutup tarîk-i inkâr
Âsâr-ı tecâhül etdi izhâr

Gül-zâr-ı itâba âb verdi
Giryân giryân cevâb verdi
K’ey mûnis-i rûzgârum ane
Dürc-i dür-i şâh-vârum ane
Sözler dersen ki bilmezem men
Mazmûnını fehm kılmazam men

Dersen ma‘şûk u aşk u âşık
Men sâde-zamîr tıfl-ı sâdık
Bilmem nedür ol hadîse mazmûn
Söyle nişe olmayam diğer-gûn

Aşkun kılmazdı kimse yâdın
Ha senden eşitdüm imdi adın
Bi’llâh nedür ane aşka mefhûm
Bu sırr-ı nihânı eyle ma‘lûm
Hâdî-i reh-i murâdum olgıl
Bu şîvede üstâdum olgıl

Men mektebe re’yüm ile getmen
Bir şugl hilâf-ı re’yün etmen
Hem sen dersen ki mektebe var
Hem dersen sen ki getme zinhâr

Hansı söze i‘tikâdum olsun
Sana nişe i‘timâdum olsun
Men hem değülem bu zecre kâil
Kim her dem olup çerâğ-ı mahfil

Nâ-cinsler ile hem-dem olam
Bir yerde mukayyed-i gam olam
Her dîdeden ede ede perhîz
Evkât geçe küdûret-âmîz
Peyveste muallim eyleyüp cevr
Gâhi sebak ohuda gehî devr
Bi’llâh mana hem bu idi maksûd
Mektebden olur mı tıfl hoşnûd

Ayruk bu sözi mükerrer etme
Lutf eyle meni mükedder etme
Çün ane eşitdi ol cevâbı
Terk etdi şikâyet ü itâbı
Şeksüz ana rûşen oldı k’ol meh
Âşıklığından değüldür âgeh


Fuzuli

Navigasyon

[0] Mesajlar