İçimden geldiği gibi ,küsmek sana!..
Alabildiğine öfke!...
Gidişlerini örseleyemedim ya..
Tutunamadım ya ,
en son söylenecek sözün kalabalığına.
Emanet yaşamlardan ,seçilmiş ,
işaretlenmiş soluk aralarımdan özlemek..
İçimden geldiği gibi ,
gölgeme sığınan o karanlıkla döğüşmek...
kaybetmek bazen.
Herşey ,bir yere koşuyor...
Yerinde sayan ben miyim sadece!..
Ben miyim koşmak için,
ayaklarını bulamayan ,
ya da aramayan...
Neyin adına ,
ne üstüne ,
kimin şerefine bu izinsiz telaş..
O telaş ki ,
içimden geldiği gibi herşey!..
Yada hiçbirşey...
O zaman şerefine!
Şerefine çıkacağım sokağa ,
ağzı bozuk bir gece çevirip ,
Kapını çalacağım...
içimden geldiğ gibi!.
Suçum neyse ,
infazımı bekliyorum ,
içinden geldiği gibi süsle ,
o dar ağacını.
Süsle ki ,şenlik var!...
Bak!...
İçimden geldiği gibi ,kuşlar ,
ama kırlangıçların taşındığı bir zaman...
Avuçlarımın arasında ,akbabalar...
anılarımdan arta kalan düşünce leşine üşüşen.
Savururken ,
suratımdaki sonradan eklenme umut çizglerini ,
hala ellerimdeydiler.
Geçmişten kopup gelen çehre ,
seninmiydi!..
hayal meyal...sisli!.
İçimden geldiği gibi ,
yazmak sana...
şiir ,hikaye, mektup
Yazmak!...
Sonra üzerlerini karalamak ,
yırtıp atmak ,ya da saklamak!.
İçimden geldiği gibi!.