SOĞUKTU EKİMİN ELLERİ

Yıllarca rüzgâra boyun eğmekten dalları yorulmuştu
Koca çınarın.
Soğuktu ekimin elleri
Soğuktu ekimin yüzü.
Gölgesine sığınan kırık kalplere cömert değildi.
Eskisi gibi kucaklamıyordu göçmen kuşlarını.
Dalına konan yaralı serçeyle paylaşmıyordu
Düşen yağmur damlasını.
Kıskanıyordu kumruları,
Yalnızlığını paylaşmak istemiyor
Gölgesini düşürmüyordu kırık bankın üzerine.


Soğuktu Ekim’in elleri
Güneş ısıtmıyordu çınarın gövdesini,
Sevgililer uğramaz oldu
Salıncak kurmuyorlardı dallarına teslimdi hazana
Ve yalnız...
Ve soğuktu ekimin yüzü.

Rüzgâr ayrılık taşıyordu sanki yanında
Saçlarına beyaz mevsim düşmüştü
Kefen gibi soğuktu ekimin yüzü.
Hani güvendiği?
Hani; sırtını yasladığı koca dağ?
Aslında senin için terk etmek bu kadar kolaydı!
Soğuktu Ekim'in elleri yüreğin gibi…


Soğuktu ekim'in yüzü
Beni sana bağlayacak ne kalmıştı?
Yalnızdım bende çınar gibi.
Ekim...
Ayrılanla kavuşanların mevsimi değil mi?
Terk edip gider mi sevenler?
Sende bırakıp gitmedin mi?
Çabuk gelip geçtin hayatımdan,
Sıcak yaz gibi.
Kanadım kırık, söylesene mutlu musun şimdi?

Elimde sana dair ne kaldı ki?
Ne bir harf,
Ne de onlara anlam katacak ünlem.

Hep ellerimi ısıtmanı istedim sevgili.
Çünkü;
Soğuktu ekimin elleri.

//Ekimin Yüzü Soğuk Olsa da, Gözlerim Sana Bakar Gibi Kimseye Bakmayacak, Hep Ağustos Sıcağında Kalacak//

Mustafa KARAAHMETOĞLU
28.10.2019