Sen gidince;
hayal kurmak yasaklandı bu coğrafyada,
sevgiler yasaklandı,
mühürlendi dudaklarım,
bir sonraki aşka kadar,
sokağa çıkma yasağı geldi dilime…
Şimdi ben,annemin deyişiyle
“ziftin pekini” içiyorum
gökyüzü laciverte döner dönmez,
yüreğimde bir atımlık keşke’mi de
senin ardından sıktım kaderin alnına. Gözlerimde saf tutmuş gözyaşları, niyet etmişler her biri intihara
ve uymuşlar gitmeye dünden “hazır olan sana”. Peşkeş çekilmiş bütün maskülen canlar
birkaç kadın dudağı ertesi Azrail’e.
Hem ölüm dediğin;
Aralık’tır.
Soğuktur;
bedenin de soğuktur,
pamukla bütünleştiğin,
uzun mermer yatak da…
Ayrılık da Aralık’tan gelir,
aralık kalır kapılar gideni beklerken içeride kalan için.
“An gelir paldır küldür yıkılır bulutlar”
ruhuna rahmet yağar lacivert gökyüzünden
ve dilimde bir lanet gidişine binaen,
toprağa karışan bedenine.
Sen yok musun sen kadın;son nefeste dilimden düşecek
kelime-i şahadeti de lime lime ettin.Sen yok musun kadın ah sen yok musun;
gözlerine ayetler inse gökyüzünden , kayıtsız şartsız iman ederim hem varlığına, hem yokluğuna…
En hakikisinden deniz,en hakikisinden ölüm,en hakikisinden hasret kokardı gözlerin…
Bu sebepten olsa gerek,ben gözlerine hasret ölüp göçeceğim sensiz cehennemime..
Yapamıyorum işte, öyle yalnızım, öyle ıssızım ki duvarları rutubetten yeşile dönmüş odamda,boynumda yağlı urgan,ayaklarımın altındaki tahta iskemleyi tekmeleyecek kimsem yok!Dişlerimin arasında upuzun bir “gitme”,
dilimi yuttum senden sonra kimseye “seni seviyorum”
dememek için. Yıldızlar ah yıldızlar!Yıldız dediğin altın suyuna batırılmış erkek gözyaşları.
Şimdi hepsi intiharın koynunda,
ayla son sevişmesini yaşıyor gökyüzü.Yağmur son kez düşüyor dudaklarımın mor kesmiş uçlarına.
Deniz köpük köpük şimdi, dağlar bir bir üzerime devriliyor, üzerimde deli gömleğim
ve hüzünlüyüm evet!Hüzünlüyüm çünkü heyhat sevgili;
ben seni koskocaman aşk'a sığdıramazken; sen beni bir hoşçakal'a nasıl sığdırdın?
Oğuz BAL