elimde dünden kalma yarınlarla
Sevdim
ansızlık anıtı bir kente geldim
ben bu şehirde en çok seni sevdim
nikotin yorgunu
titrek ellerinden içeri girdim
şehir gözlü kız dedim adına
en okunaklı yeriydin alınyazımın
gizleyemedim
geceleri kılık değiştirdim
ellerini soyunup gözlerini giyindim
akşam sağanaklarıyla indim gizli
bahçelere
bulutu yüzüne çevirdim
kirpiklerinden sağanaklar başladı
gözlerin geceye yağdı
karanlığım ıslandı
sonra sana vurdusana sustu bütün
gitmeler
martı kanadına yüklerken durgunluğunu
bir yalnızlıkta tutukladılar yüzümü
anısı kaldı düştüğüm uçurumların
beni en aşk yanlarımdan astılar
kuşlar güne inerken sesin çizildi
kanatlarına
ve sen hep vardın
tutulduğum karantina nöbetlerimde
sonra kaşlarıma muştulandı
eriyen gecenin çelik izleri
tersine çevirdim ağlamaları
bilir misin fırtına gözlü kız
bana en güzel düşmeleri bıraktın
uçurum gözlerinden
yarın bütün gemiler sende duracak
ve senden doğacak güneş
bakışların
namluya sürülmüş bir kent olsa da
ben hep uçurum gülleri ekeceğim onlara
bugün güllerden sarı
yalnızlık yığılıyorken
esrik bir şehrin ortasına
bu gece yağmurum sana
gözbebeklerine koy beni
gidişlerinle susuyor bütün koridorlar
ama olsun
ben bu şehirde en çok seni sevdim...
Kahraman Tazeoğlu