Son sigaram gibiydin
bittin ve gittin
düşen yağmur damlalarına aldırmadan
kafanı hiç eğmeden,
dimdik duruyordun giderken.
güzel yüzünü son kez görmeme izin vermeden
arkanı hiç dönmeden gittin...
yağmur dolu çukurlara basarken bile
hiç ödün vermedin güzelliğinden ve gidişinden...
son sigaramdın, son nefesim
tek tek düğümledin boğazıma kalan nefeslerimi,
o zaman anladım başlamadan bittiğini...
sen sadece bir ilişkiyi değil,
iki hayatı da bitirdin.
biri bendeki sen , diğeri umrunda olmayan ben...
kendime değil de , sana üzülüyorum.
tam benim gözlerimden görecekken kendini ,
öldürdün gözlerimdeki seni
gözyaşlarım sanki kanın oldu , içime içime akıyor...
en çok ağlayamamaktan korkmalıymış insan
ağlayamıyorum artık
zaten ölü bir insan nasıl ağlar ki
ölenle ölünmüyor,gidenlede gidilmiyor..
ama sen kendinden önce beni öldürdün
sonra söndü gözlerimdeki ışık
hiç bir şey sarmıyor bu yarayı
ne güzel bir anı
ne de beni öldürürken tenime değen kelimelerin...
bir şiir nasıl biter bilmiyorum artık
geri de bıraktığın ölü bir insan
yinede en güzel kelimeleri sana layık görüyor
o nankör adam hala bunu yapıyor.
belki bir gün erken gelen baharın
kuru meyve ağaçlarını canlandırdığı gibi , can verirsin bana
belkilerle devam edecek olan hayatımın ilk belkisi.
daha fazla yazmak
daha fazla ölmek istemiyor , geride bıraktığın ölü adam
beni ararsan bıraktığın yerdeyim
bekliyorum
bir gün belki kimbilir dönersin...
sizden dinlemek istiyorum, mümkünse bir de kaydı almak istiyorum