(http://3.bp.blogspot.com/-QEPLJEhskFg/Tp8u0SKYhUI/AAAAAAAAARU/E51hbs-Rlx4/s320/jjyj.jpg)
Gözlerinin darağacında infaz ediliyor âşk,
Gözlerin taşarken gözlerimden.
Sığ suların keşfine çıkıyor martı,
Göğümüzden.
Kanatlarında ânlarım saklı.
Oysa bilmelisin,
En çok yüzünden okumayı gerektirir âşk.
Yüzümden.
Göz kenarlarımda ki çizgilerden başla mesela şiirlerine,
Ve damla damla düş gözlerimden hokkaya.
Acıda sınan,
Sınan ki bir kalemde çözül âşka.
En kanayan yanlarınla: dua.
Âh!
Şimdi, hangi ölümün eşiğinde sınanır,
Kalp kesiği: âşk!
Muâmma hâlâ,
âşkımın varlığı.
Ve ben bir tek muâmmaya aşikâr kıldım yarayı.
Yara ateşi demleyen köze karıştı,
İçi dışı marazlı.
Bu ateş ki cümlemde sınandı.
Dudaklarımda arındı adının âşka düğümlü yanı.
Anladım;
İnsan aşkı şiirde sır sandı.
Yanıldı!
Benimse içimde açan menekşeler,
Çoktan yüz çevirdi âşktan.
Göğümün mavisini kaldır başımdan,
Ve zaman,
Kurtar beni âşk muâmmasından.
Halime Ezel Şenol |Rehgüzâr