SENİ SEVMENİN BEDELİNİ AĞIR ÖDÜYORUM. . .
Ben sana gelmeden sen gelmiştin bana,
Farkında olmadan ne çok sevildiğimi anlattın
Benden habersiz gözlerime bakıp, izin almadan sevmelerini
Yine hiç haberim olmadan öfke duymanı, kızmanı…
Bensiz yaşadıklarını dinledikçe içime işledin ilmek ilmek…
Her kelimende daha bir ben buldum sende…
Her dokunuşunda daha bir sen aradım bende…
Hani deli cesareti derler ya,
O cesaretten var biraz bizde…
Her yeni güne seninle uyanmaya,
Her gecede seni aramaya başladı bu yürek.
Bazen kızdım kendime “olmaz, olamaz, olmamalı” diye.
Dinletemedim yüreğime söz geçiremedim…
Mantığımla aşkım hep kavga içindeler, senin yüzünden,
Oysa senden öncesinde hemfikirlerdi, hep iyi anlaşırlardı.
Şimdi iki azılı düşman gibi birbirlerinin yollarını kesmekteler..
Sen sebepsin bu ikileme…
Ben bende değilim artık,
Nerdeyim, nasılım, ne yapmaktayım bilmiyorum.
Bilmekte istemiyorum…
Bambaşka bir boyutta, sorumsuzca nefes alır gibiyim…
Duygularımın artçıları, seni zikrederken beni de tetikliyor.
Kurtlanmış acılarıma sıktığım tek kurşunum gözlerin.
Nefesin, kapanmaz yaralarıma sürdüğüm tek merhemim.
Umuda işlenmiş mutluluğum gülüşlerin…
Yolların sana gelirken uzadığı ve senden giderken kısaldığı akşamlarda dokunduk biz birbirimize.
İlişkimiz aslında ikimize de ait olmayan, kutsal ve kusursuz bir düş,
Yarattığımız ve aşk adını verdiğimiz bu kutsal düşe sadık kalabilmek için kendime karşı sadakatsiz davranıyorum…
Ya seni yitireceğim benimle…
Ya beni bitireceğim seninle…
Seni sevmenin bedelini ağır ödüyorum