(http://umuthuzmeleri.files.wordpress.com/2008/12/2564958708_c7e972ba0f.jpg?w=300&h=229)
Bayezid-i Bestami küçükken soğuk bir kış gecesinde, annesi ile yatsı namazını kılıp yatmıştı. Gece yarısına doğru annesi uyandı. Çok susamıştı. Oğluna seslendi: “Oğlum, bir bardak su verir misin?” Hemen yatağından fırlayan, küçük Bayezid, su testisine baktı. Fakat içinde su yoktu. Annesine: “Anneciğim, testide su yok ben hemen doldurup geleyim.” dedi.
Koşarak dışarı çıktı. Her yer buz ile kaplıydı. Zorlukla testiyi doldurup geri döndü. Fakat, geri dönene kadar annesi tekrar uyumuştu. Annesini uyandırmaya kıyamadı. Elinde su dolu bardak ile, annesinin baş ucunda beklemeye başladı.
Hava çok soğuk olduğu için, bir müddet sonra soğuktan titremeye başladı. Elleri de buzdan testiye yapışmıştı. Buna rağmen, bardağı bırakıp yatmadı. Annesinin uyandığında: “Hani su!” diyerek üzüleceğinden korkuyordu. Annesini üzmemek için, her türlü sıkıntıya katlanmaya razı idi.
Elinde su bardağı saatlerce ayakta annesinin uyanmasını bekledi. Nihayet, annesi: “Su! Su!” diye mırıldanmaya başladı. Hemen: “Buyur anneciğim, suyun hazır!” dedi. Annesi daha ilk sözünde suyun hazır olmasını anlayamadı. Oğluna sordu: “Oğlum ne çabuk getirdin?” Bayezid şöyle dedi: “Anneciğim, daha önce uyandığında, su istemiştin. O zaman su olmadığı için, testiyi doldurmaya gittim. Geldiğimde senin daldığını gördüm. Uyanmanı bekledim.” Oğlunun bu kadar, sadakatli olduğuna çok sevinen annesi sevinçten ağladı. Allah-u Zülcelal kendisine böyle bir oğul ihsan ettiği için şükretti: “Ya Rabbi! Ben oğlumdan razıyım, sen de razı ol.” dedi.
Annesinin duası sebebiyle, Bayezid-i Bestami, Evliyalıkta yüksek derecelere kavuştu. Allahu Zülcelal’in dostlarından oldu. Hatta kendisine: “Bu derecelere nasıl kavuştunuz?” diye sorduklarında, Bayezid-i Bestami: “Annemin rızasını almakla!” demiştir.
“Ve Biz, insana anne ve babasına (bakmasını) vasiyet ettik (farz kıldık).
Onu, annesi zorluk üzerine zorlukla taşıdı.
Ve onun sütten kesilmesi iki yıldır.
(Hem) Bana (hem) anne ve babana şükret!
Dönüş, Bana’dır.”
[Lokman, 14]