Bazen hayretle bakıyorum hayata... Yaslanıp yürüdüğüm doğrularımla, yanlış omuzlara baş koymuşum meğer... Ben verdikçe isteyen ve hep “fedakarlık gerek” diye sineye çektiğim insanlarla kesişti yollarım... Hani yüreğimde taşıdıklarım ağır gelmedi de bana, yorulduğumda umutlarımı tazeleyecek bir yüreği karşımda bulamadığımda tükendim... Evet bazen bakıyorum kendime, ruhumdaki bu kanayan yaraları dindiremiyorum ve aynaya bakınca, yüzümdeki “DEĞDİ Mİ.. ? “ diyen o acı tebessümü bir türlü içime sindiremiyorum..
[/b]