BEN ÖLÜNCE...
Ben susunca !
Üzerime devrilir karanlık
Umudum söner kimsesiz dehlizlerde
Gamdan dağlar sırtım da birikir
Zamanın teninden üzerime süzülür dert
Ve dilime dolanır anonim küfürler...
Biraz düşününce !
Sözlüklerin ritmi bozulur alfabem de
Militan sayfalar soğuk duvarlara hüznü asar
Tavanda yankılanır bir kaç cümle
Lambaya yapışan bir ucube sırıtır
Eliyle işaret eder, yanan hayallerimi...
Yalnız kalınca !
Gecenin efendisi taarruza geçer
Doğmamış yalnızlığımın kapısını aralar
Savurur kancık dikenlerini
Tüm geçitlerim kana boyanır
Çığlıklarım demir parmaklıklar arkasında kalır
Bu da yetmez
Yarınlarıma siyah perdeler çeker...
Ben ölünce
İçimdeki sokak şairi de ölür
Kefensiz şiirlerim öksüz kalır
Mezarımda esmer günahlar büyür...
Polat Tek
17.06.2014
(Geceye düşen an)