BERHAYAT OLMAK
Soyut bir coğrafyanın
Girizgâhı küflü sokaklarından
Yükselir arşa fukara ağıtlar...
Sefaletin volta attığı mıntıkada
Yükselir bir annenin çaresizliği
Bir lokma ekmek sancısı
Küçük bedenlerin
Cılız seslerine karışır...
Üzeri yamalı çocuğun
Yoksul elleri kir pas
Gözlerinde bulanık denizler
Ki, yalpalanır umutsuz bakışları
Ve dökülür zamanın mahremiyetine
Yırtık ayakkabısından
Bir kaç parmak...
Teneke barakaların
Olmayan sokağında
Hayat okulunun
Körpe mezunları filizlenir...
Sınırlarına
Fakirliğin en yüksek duvarını
İnşa etmiş kader
Yaması yırtık
Beli bükük
Ama alnı ak
İstediği tek şey;
İnsanca berhayat olmak...
Polat Tek
25.06.2014