BİR ŞİİR İNŞA ETTİM...
Ne malzemeden,
nede işçilikten çaldım,
ırgattım zaten
bu sefil hayatta,
tek sermayem
belki de yüreğim...
Odamda,
kırk amperlik
bir ampül,
geceme ışık olacaktı...
Eski bir masam,
iki kırık sandelyem,
birde yalnızlığımla
geceyi kucakladık,
masa gıcırdasa da
sağlamdı sandelyeler...
Önce bir bulut çizdim,
ardından yağmur,
sonra bir şimşek,
içimin karardığını hissettim,
vazgeçtim...
Belki de
bir yıldız çizmeliydim,
o çok dafa farklıydı,
hem ışıkları vardı,
kimsenin ulaşamadığı
bir yerdeydi çünkü,
sigaramı çekerken
yıldızımın ve sigaramın
söndüğünü farkettim...
En iyisi güneşi çizmeli,
hem onun ışıkları
daha bir kocaman,
üşümezdim en azından,
ben çizdikçe;
yeşeriyordu umutlar,
sanki şekilleniyordu,
dünyama ışık saçıyordu...
Ansızın kapı çaldı,
bunun bir rüya
olduğunu,
kapıyı açınca fark ettim,
kimse yoktu
ve gece
alaycı bir tavırla,
bana gülümsüyordu sanki...
Bir şiir
inşa ettim,
içinde
bir ben,
yine ben,
ha birde !!
yalnızlığım vardı...
Polat Tek
28.04.2014
saat:02:15 / 03:05