Yapabileceğim ne varsa yaptım
Aşk sevgi nefret yalnızlık ihanet Adına çıkan ne varsa, Hepsini yaşadım,
Şimdi hepsi ceset topluluğu gibi duruyor şuramda... Acayipliğin ardı sıra, öteki tarafı bile haz edemiyorum.
Dilimin pürüzlüğüne takılan tek heceyi,
Susuyorum..
Artık geçmişte bırakılan dip notları sorgulamıyorum.
Denizler dalga geçiyor yokluğunla,
Gözlerine inandırmaya çalıştığım maviliği,
Sonsuzluğa indirgiyorum göğün mavisini...
Sığ sularda boğulan umutlarımın, günahını çıkartıyor yalnızlığım...
İmkansız diye bir şey yoktur.
Denizlerin öldüğüne bile inandım.
Oysa gözyaşlarımı bağışladım kıyılarına,
Ve armağan ettim; dalgalandırdığın bütün hayatlara..
Acımın dinini, imanını dindirdim bu gece.
Kendim dahil, buradayım.
Sen yoksun..
Yoksuzluğunun adını hiçe sayarak,
Bıraktığın en ücra köşe benim,
Hatıraların mısraları, benim dilim...
Bedenime yaslanan tenin,
Her gün dahada yasaklanıyor, vücuduma.
Uzuvlarım sızlıyor.
Gittikçe daha zor geliyor, ayrılık.
Şahsi bir bahis yapıyorum, adına
Artık ''yoksun''..
Bu gece; vicdanım kırgın, dilimden asılıyım.
Aydınlanan İstanbul'a küfrüm var.
Denizlerine,
Dışardan iyi, içten içe bitirmişliğine, Türkülerine, Şiirlerine, İçimde biriktirdiğim, senden kalan her şeye, Sensizim bu gece..
İstanbul yakandayım..
Unutma bu geceyi, gırtlağındayım hece hece...
Gülşah Akgül