Yetimiz ya ResulALLAH
(http://islamasevgi.files.wordpress.com/2011/02/yetim1mq9.jpg)
Peygamber Efendimize Bırakılan Miras
Cenâb-ı Hak buyuruyor:
“Yetime karşı kahretme! (Kötü muâmelede bulunma!)” (Duhâ, 9))
Rasûlullah (sav) buyurdular:
“Bir kimse sırf Allah rızâsı için bir yetimin başını okşarsa, elinin dokunduğu her saç teline karşılık ona sevap yazılır…” (Ahmed, V, 250)
Hz. Peygamber (sav)’e birisi kalbinin katılığından şikâyet etti. Allah Rasûlü (sav) de o kişiye tedâvî olarak:
“Eğer kalbinin yumuşamasını istiyorsan fakiri doyur, yetimin başını okşa!” tavsiyesinde bulundu. (Ahmed, II, 263, 387)
Pek ulvî bir rûha sahip olan Fahr-i Kâinât Efendimiz, ümmetinin yetimleriyle bizzat meşgul olmuşlar ve insanlık âlemine şu güzel misâli hediye etmişlerdir:
“Ben, her mü’mine kendi nefsinden daha ileriyim, daha yakınım. Bir kimse ölürken mal bırakırsa o mal kendi yakınlarına âittir. Fakat borç veya yetimler bırakırsa, o borç bana âittir; yetimlere bakmak da benim vazîfemdir.” (Müslim, Cuma, 43; İbn-i Mâce, Mukaddime, 7)
Öksüz yetim çocuklar, imrenerek bakarken,
Haram oldu yediğim, zevkini alamadım.
Yağmurların altında ,yıldırımlar çakarken,
Ben konforlu evimde, huzurlu olamadım.
Kimsesizdi yavrular ,ölmüştü anneleri,
Sel bastı köylerini, yıkıldı haneleri,
Aç perişan kaldılar, bitti ianeleri
Ağlayarak sarıldım,kendimi alamadım.
Bir tarafta lüks hayat, duyarsız insanımız,
Kimseyi düşünmeyiz, hiç yoktur ihsanımız.
Vermeyiz zerresini,olsa da imkanımız.
Nereden kazanırlar,bir türlü bulamadım
Hele bir bakın şöyle,dengesi bozuk dünya.
Fakirin sofrası boş, gönlünde güzel hülya.
Güvenme zenginliğe,bir anda olur rüya,
Bunları düşünmekten,uykuya dalamadım.
Parasıyla övünür, çevresini unutur.
Zevke sefaya dalar, kendini avutur.
Sevgi çiçeklerinin, her birini kurutur.
Böylesi insanlarla, asla dost olamadım.
(http://www.varbak.com/galeri/dua-eden-%C3%A7ocuk-b1233.jpg)