(https://scontent-otp1-1.xx.fbcdn.net/v/t1.0-9/17098477_1768675936793831_7990866344306432918_n.jpg?oh=234f9b5f22648185235008c18d4278f8&oe=59718E07)
Gerçek sevgi temelinde kısır olan haklı haksız tartışmasını aşar, şayet aşamıyorsa, o sevginin gerçek olduğundan kendiniz bile kuşku duymalısınız. Küçük şeyleri affedip beraberce aşamıyorsanız, zaten hiç sevmemişsiniz demektir. İnsana yapılacak en büyük kötülük ise sevmediği halde sevmiş gibi yapmaktır.
Haklı haksız demeden birini kaybettiğimizde yüreğimizin başında bir sızı hissediyorsak, pişman olacağımız günleri bekleyelim…
Şayet bu bir bahane olarak kullanılmıyorsa, seviyorsak, bir takım varsayımlar üzerinden, geleceğe atıf çıkarımlar yaparak, vazgeçmenin anlamsızlığını, pişmanlığın geri dönülmez acısıyla öderiz. Eğer bir bahane olarak kullanılıyorsa, bu dürüstlük değil, zaten bunun bedeli vicdanda da olacak, İlahi adalette de.
Her insan kendi penceresinden baktığı için kendini haklı görür, görmesi de normaldir zaten… Lakin haklıyı haksızı ancak zaman belirliyor.
Kişiler kendi penceresinden baktığında, penceresinin izin verdiği ölçüde gökyüzünü görebilir. Bizlerin penceresi, yaşadıklarımız, bilgimiz, tecrübemiz ve bunların o anda ki ruh halimize yansıyan kısmıdır. Bazen içinde bulunduğumuz anlarda iknalar kifayetsizdir, sözler kifayetsizdir, davranışlar da kifayetsiz kalır… Zaman bizi ipe dizdiğinde ve hayatımızda yeni pencereler açtığında, o vakit biz anlarız, haklı mı haksız mı olduğumuzu…
Kimi zaman haklı oluşumuz pişmanlıkların önüne de geçmez. Yani haklı olmamız pişman olmayacağımız anlamına da gelmez…
Her ne olursa olsun, eğer affedilmez hatalar yoksa ve siz buna rağmen ayrılık kararı almışsanız bu bir hatadır. Zaten bu hata size özlem, arama isteği, merak etme dürtüsü ile kendini hatırlatır. Siz bunlara rağmen hatanızdan dönmezseniz ya inat, ya ego veya başka bir sorununuz vardır. Çok doğaldır ki bu sorun hayatınızın geri kalanını da etkileyecektir.
Mirza Tazegül