Yorgun ve bezgin yüreklerin, umutsuzca estiği, amaçsız, plansız zamanları olur. En bezgin, en umutsuz, en yorgun olduğun zaman yüreğini titretecek yeni bir yürek çıkar karşına…
Gerçek olmadığını düşündükçe, yürekler kendi gerçekliğini yaşamaya başlar, senin inanmamana inat. Yapmam dediğin her şeyi yaparsın, yeminlerinden dönersin, inanmadığın her şey gerçek olur. İnanmadığın bir mucize gibi yaşanır her şey. Kendini tanıyamazsın, ayakların sevdiğin yüreğe koşar.
Bu yürek de seni yoracak mı, hırpalayacak mı, üzecek mi ? Umurunda olmaz yaşarsın alabildiğine.
Lakin hiç ummadığın bir anda, ummadığın bir nedenden dolayı güvenip güvenmemeyi bile düşünmeden, güvendiğin ve aktığın o yürek bir müddet sonra başkalaşır. Duygular birbirine karışınca sorun olmamıştır ama hayatlar ve şartlar birbirine dokundukça, sorunlar yürekler arasına acımasız bir bıçak gibi girerek kesip yaralamaya başlar.
Yeni bir tükenme ve yorgunluk dönemi, yeni bir sonbahar, yeni bir kış kapıdadır. Yapraklar dökülmeye başlar azar azar, rüzgârlar sert esmeye, yaprakları dalından acımasız bir şekilde almaya başladığında, her yaprak bir gözyaşına dönüşür.
Yürek ağacın çıplak kaldığında üşümeye başlarsın. Yorgunluk ve bezginlik denizine yeniden dalarsın, yeniden amaçsız, plansız ve umutsuz döneme girersin. Yeni yeminler etmeye başlarsın. Lakin hayat bu, büyük konuşmamak gerek. Yürek hep deli, hayat hep sürprizli.
Mirza Tazegül.