Bir gün
öleceğiz.çirkin kılıfımızı bırakarak yeryüzde
çıplak ruhumuz, bedenimiz sığınacak toprağa
mutlu yaşandıysa yeryüzünde
payımıza düştüyse ki mutluluk
ne mutlu!
ne mutlu bize ki,
ve insanoğlunun yazısını yazanın
körü körüne bağlandığı sonsuzluk
mavi ışık
iskeleye yanaşan gemi
bir ağacın dalında
en ucunda ki sürgün en yeşil yaprak
insanoğlunun ki gibi gizledi
yaşamın çelimsiz ümidini doğada
kuşlar, güneş ve tabiat
akıttı bir arının çiçeklerden aldığı bal
hepsi kandırmaca
bir tadımlık değil mi?
hayat!
ne kadar yaşasan da
bütün günler ve geceler
birbirinin benzeri mevsimlerle
avutmadık mı kendimizi
söyle,
nedir ki;
biliyorum
çok çubuk geçiyor neşeli günlerimiz
çocukluk , gençlik bir rüzgar gibi geçiyor
sonrası;
hastalık ölümün gölgesi
ve öldükten sonra düşleri
ve imgeleri çocukluğumuzun
bir tas su su içilecek buz gibi sürahiden
ve belki de bi dolu özlem değil midir
gidenlerin arkasında bıraktığı ey sevgili..
söyle bana, güneş doğuyor mu halâ
bağ bozumunda bahçelerde
gözünü alıyor mu halâ
o sonsuz mavi ışık
denize sektirdiğimiz taşlar
açılıyor mu halka halka
Ege’nin mavi sularında..
Nurten Ak Aygen