Yaprak gibi dökülüyor duygular
yıllar kırıyor insanı en çok
sevdiklerin vuruyor
onikiden
bir yerde şiir gibi yaşamak istiyor insan
şiir gibi düşünmek
için çabalıyor
bir yerlerden aralı zaman daralıyor
ve içine sığmıyorsun
o savruk sağanak çektiği o dilden
sağanak gibi dökülüyor duygular
avuçlarından kaçırmamak için
belki de tüm çaba!
yaprak yaprak dağıldı karanfiller
karıncalar gibi kalabalık
parmaklıklar içinde tohum!
gözüm yıldızlarda
ve yıldızlar yaslanır yalnızlığa ağlıyorum
gölgede kırk derecelik hüzün ve güz
beni esir etti bütün çiçek açan cümleler
gri yağmurlarla sonbaharı özle!
bırakıp gittiğinde içinde kanayan bir deniz ağlar
misafirken bütün dertler yüreğimde beyaz çarçaf sereyim
avuç içime!
bütün esmer sevdaların kösnül kıvrımlarına
bir tutam lavanta çiçeği serp sandığa tavan arasında:
kırlaşan saçlarının arasına
küllemiş bir gurbet
ve bir tutam terennüm
hasretlik içli bir plak!
"dışarda deli dalgalar, gelir duvarları aşar, beni bu dertler yaralar
aldırma gönül aldırma:"
ve bir sabahattin ali klasiği, sinopta mapushane duvarları içinde!
ve birden bire hüzünlenirim aynada, vişneçürüğü dudak izinde mevsim
yanık tende!
garip bir izdir sesin kimsesiz, unutmaktır kendi adını:
geçmiş günlerini dur durak bilmeyen aç susuz bitap düşmüş!
bir dünyada ıslık çalmak gibi sevinçlerimiz
sonra bir ilkbahar düşer toprağa ağır aksak
nisan yağmurlarıyla aniden belirir
gökkuşağı:
ve özgürlük raylarından geçer kara bir trenin kırmızı düdüğü çalar
mevsim sonbahar..
onca insanlık kıskıvrak bağlanmış
pamuk ipliğine
kendi tetikçisi olmuş!
kendi baharlarını öldürüyor kendi elleriyle
şiir vurulmuş!
bir çocuk şiir oluyor.
ve kızlar gece gördükleri düşlerini anlatıyor.
suya:
birlikte bakıryorlar denize martılar havalanıyor.
zil çalıyor
şenlik saatinde çocuklar ölüyor,
ve anlamını yitiriyor düşlerim.
hikayemi unuttum: bir defterin arasında kuruyan bir yaprak
ve bir çiçek gibi ufalanıyorum... değmeyin!!
Nurten Ak Aygen