Eli şakağında her şeyden habersiz
güneş
öyle şeyler görüyorsun ki baktığın
yer görünmez bir hüzün ağıtı
kulaklar tıkalı ne bir ses ne bir tını güz ufkuna
tebeşşirle çizilmiş gibi bulutlar
kırsal bir saflıkta güz geceleri
ve ummana gömülen yazgı
alevini çıkaran bir kandil gibi uzaklardan
başı bir görünüp, bir kayboluyor
ışığı ayın kıvrımlarından
sessizce yazılan gülümsemedir
bir şiir binlerce aşka dönüşüyor
kimsesiz
ve binlerce sahipsiz bir duygu dökülen eteğinden çocukların
yemişleri kaldırımlara
zaman kaça çekilir, darmadağın o kösnül düşünce
o kakûl saçlarına düşen damlalar..
ve karanlık gecede
şimdi buz kesmiş şiirler yazıyor acılar
çıkarıp ak dişlerini.
geçirmiş ağına bir halkın omuz köküne,
zile tokat peşmerge bir hazan
uyuz bir köpek
aslan kesilip sökermiş saatin kadranından hayat yüklü bir koca bir denizi yerinden
asılsam sökülecek ilmeği kaçmış haroşa örgü,
iğreti zülfüle bir dikiş gibi ayın eteğinden yıldızlar
içimin yağı eriyor silindir geçmiş bir asfalt yol gibi
beton dökülmüş hisler aynasının üstüne
ve yoksul ülkem;
herkes bir öteki biraz daha sen ve ben
alemde düş çiçekleri büyütüyor içinde olmayın ne olur bu oyunun
kırdığımız kalemlerin mürekkebi dökülüyor
üstüne mavi göğün,
şaşarım;
yoktan var olan, bir ülkenin hangi neferiyiz
hangimiz?
kuru otlar kadar mesut, aslan pençesi
en zoraki mutluluk
ufuğun kaybolan balık hafızası, yoksul acımanın
insanın içinde bıraktığı boşlukların en yozu
en koyu sonsuzu ruhun en derinliklerinde
cehennerm çiçeğinin
ezgilerini duyan ızdırabın sefertasından su içenin
yüzü sapsarı kesiliyor
ah bu hayat cennet ve cehennem arasına sıkışan
arafatı ikilem:
ikilemin yaşattıgı tedirginlikten doğan saltanatı
yaktı gemileri
şimdi artık geceler, sessiz bir çığlık,
uçurtması çalınan mavi göğ kadar küskün!!
Nurten Ak Aygen