Aşk okuldur sevenleri ölüme alıştıran
kanatlarım olsaydı uçardım
bulutların üstünde;
sayardım gökteki yıldızları bir bir
kimbilir belki mutluluk duyardım kuşlar gibi kaygısız
ah bu ışıklar fersiz neye yarar
bu hava bu sonsuz boşluk
bitmeyen sessizlik
ama içimi bir huzursuzluk kaplar geceleri
gökgürültüsü boşalır dağdan dağa;
ağıtlar
nasıl avunmalı ışıklar kararınca
mahmuzlaşır gibi olurum
oturduğum yerde
insan nerede doğarsa doğsun;
her doğum günü derttir
her doğana.
kuşlar şenlik yapıyor sabahla,
ovalarda, dağlarda, ormanlarda akan dereler mutlu,
suları berrak
bulutlar sevinçli güz hüznü dingin.
acılardan doğan boş sevinçler,
ah tatlı yaşam!
ikiyüzlü her şey yalan
yalan bu dünya dedikleri
sırrını aynalardan almış
duruyor başaşağı doğmalarımız ağlamaklı.
her söz ne kadar tanıdık!
anımsatıyor daha önceden yaşadığımız
sancılı doğumları, içimizdeki masalı özlüyor çocuk yanımız
hatırlarmınız çocukken uykumuzda nasıl uçardık
kuşlar gibi ve mutluyduk akan ırmaklar gibiydi düşlerimiz...
ve hayat bir okuldur
devamsızlığı tutanaksız...
aşk bir okuldur insanları ölüme alıştıran...
Nurten Ak Aygen