Nasıl böyle baş aşağı gidiyoruz
her gün,
köprülerin altından akıyor serin sular
giyinmiş kuşanmış açlık sınırı
her yolu deniyor durakta.
asık suratlı insanlar
öğrenciler, öğretmenler, işçiler, işsizler kös kös
oturup günün bitmesini bekliyor
belki de yeni bir doğması için
beklentinin aşermesinde sokaklar
mutsuz insanlara ev sahipliği ediyor
şu garip sokaklar
her gelen geçen ayakkabısıyla dövüyor kaldırımları
bakınca mutsuz suretlerini camekanlarda
ah ne gündü.
ne büyük gün
en mutlusu yine kuşlar
pastalar, börekler , çiçekler
çiçekler mutsuzdu.
dalından ayrïldığı için lüphen
sevgili başöğertmenim;
olsaydïn yanımızda bu gün bunca insan,
unuturdu umutsuzluk kelimesinin anlamını:
sen yine sev bizi
her şeye rağmen
işte alınyazının son demini tutuyor
dayatılan umutsuzluk
enjekte ediyor her bahtiyar gün düşüncesinde
elimin tersiyle itiyorum
bir nefeslik can damarıma son nefes
son otobüstü kaçan
atardamarımdaki; nehirden berrak sular
ulaşsın kalbinin denizine
anlamsız bir hikayesinin iç denizinde.
kısa sürüyor güzel rüyalar
gecenin göçünde her gece kayan yıldızlar
hangi gecekondunun damının üstünde
ötüyor baykuşlar
ve uğursuz ölüm meleği hangi dambaşına çul serdi.
sonu gelmez bu şiirin acısı daha derine işlemeden gideceğim...
Nurten Ak Aygen