Kim çaldı kelime hazinemi kim?
Yüzünü buruşturur yüzüne baksam
Akşam kadar karanlık iki cümle arasında bir soluk
Yıldızlar diş gösterir kaybolur unutur gözlerim
Ağustusun ay aydınlık çocukluğunu
Tulumdan basılan serin suların özlemini
Karakış bastırdı. Martıları ağlatan akşam sabah çaylarının
Deniz kıyısında, evlerin balkonunda gelmez oldu komşu sesleri
Kapandıkça kapandı hayat kendi içine!
Şehrin ışıkları cılız istemsiz tik gibi
Gökyüzünü kara cüpbeli bulutlar sarmış
Saksılarda çiçekler kimliksiz kuru bir dal
Karkapıda akça pakça tombalak
Kim kulak asar ki; bu vurdum duymazlığa
Bu ağıt senin benim memleketim
Ağustosta kar şerbeti içen izmirlim, egelim, ödemişlim;
Duydumki, hainleri davul zurnayla karşılar olmuşsunuz
Kuş sütü sunmuşsunuz köylü toprağın milletin efendisi diyeni
Unutur gibi olmuşsunuz ne oldu size soruyorum
Of her seferinde şaşıyor aklım almıyor
Bu gün uzak duracağım diyorum duramıyorum
Unutmak istiyuorum bir zerre olsun memleket işlerini
Rüyama işliyor unutamıyorum
Gözümde koruk oldu özlemin özlemi
Yasaksız gün ışığı, geceler
Sere serpe yıldız tarlası
Unutsam bir yaz akşamında ölümün o kan kızıl rengini
Çocukların ellerine tutuştursanız o korkusuz maviyi
Donmasa su gözlerinde yağmurlar
Bütün oyunları savaş zannederek büyümeselerdi
Sanki; ne olurdu?
Belliki bu kış çetin geçecek
Astarı yüzünden pahalı bütün sözlerin
Her söz sözde kalıyor paltosunu evde unutmuş kipritçi kız hikayesinde
Orta oyunu bir şaddiyesinde ülke yetim bırakılmış
Çifte okunması unutulan ilkelerde, çifte çile çekmiş şedde, cifle parlatılmış olsun!!
Ve şikayet kendine deyip içine atar memleket
Aşağı tükürsern sakal, yukarı tükürsen bıyık!
Haydi kendine emanet ol şiir
Bazen insan hiç birşey olası geliyor
Yerde yer, gökte gök
Gecelerden bir gece bitecek elbet bu karanlık gelecek...
Nurten Ak Aygen