Vaktiyle birbirini seven iki kardeş vardır. Büyüğü Halil, küçüğü ise İbrahim'dir. Ortak bir tarlaları vardır iki kardeşin, ne mahsul çıkarsa tarladan bölüşürlermiş. Böyle geçinip giderlermiş. Bir yıl yine harman yapmışlar buğdayı. İkiye ayırmışlar. İş kalmış taşımaya. Halil bir teklif sunmuş;
"İbrahim kardeşim ben gidip çuvalları getireyim sen buğdayı bekle."
İbrahim; peki abi demiş.
Halil çuvalları getirmeye gitmiş, o gidince İbrahim düşünmüş; "Abim
evli çocuklu onun evine daha çok buğday lazım" demiş. Ve kendi payından abisininkine bir miktar atmış.
Halil çuvalları getirmiş;
-Haydi İbrahim ilk sen doldur taşı ambara demiş.
-Peki abi der İbrahim. Kendi yığınından bir çuval doldurup ambara götürür. O gidince Halil düşünür bu defa. Der ki; ben evliyim, çok şükür kurulu bir düzenimde var. Ama kardeşim bekar. O çalışıp para biriktirecek. Ev kurup evlenecek." böyle düşünerek kendi payından atar kardeşininkine birkaç kürek. Velhasıl biri gittiğinde öbürü atar kendi payından onunkine. Bu böyle sürüp gider. Ama birbirlerinden habersizdirler. Nihayet akşam olur karanlık basar. Görürlerki buğdaylar bitmiyor. Hatta hiç azalmıyor bile. Hak Tealâ bu durumu çok beğenir. Buğdaylarına bir bereket verir, bir bereket verirki. Günlerce taşırlar buğdayları, bitiremezler. Şaşarlar bu duruma. Aksine buğdaylar çoğalır. Ambarlar dolar taşar. Bugün bereket denilince, bu kardeşler gelir akla. Bu bereketin adı; Halil İbrahim Bereketidir.