Süleyman aleyhisselam bir gün eshabına dedi ki:
"Öyle bir gün istiyorum ki, o gün bana hiç tasa, hiç bir gam gelmesin" Veziri Asaf:
"Yarın, böyle bir gün olsun" dedi. Ertesi gün oldu. Süleyman aleyhisselam da asasını alarak, cinnilerin çalıştığı Mescid-i Aksa inşaatına gitti. Bu sırada beyaz elbiseler giyinmiş bir yiğidin çıkıp geldiğini gördü. Tanımadığı bu şahıs kendisine selam verdi. Süleyman aleyhisselam da selamını aldı ve sordu:
"Kimsin sen, ey yiğit?" Gelen yiğit dedi ki:
"Yâ Nebiyyallah, ben o kimseyim ki, Sultanlardan Beylerden korkmam. Benim girdiğim köşkler, saraylar, evler, hep sahipsiz kalır. Benim girdiğim evlerde izzet ve ikram ile beslenen nazik tenler hemen kara toprağın altını boylar, toprak olur"
Süleyman aleyhisselam gelen bu esrarengiz misafiri tanıdı ve sordu:
"Ey Azrail kardeşim! Ruhumu kabzetmeğe mi, yoksa ziyaretime mi geldin" Azrail aleyhisselam:
"Ruhunu kabzetmeğe geldim" dedi. Süleyman aleyhisselam:
"Ey ölüm meleği, şöyle bir günümü olsun tasasız gamsız geçireyim dedim, buraya geldim, oturdum" Azrail aleyhisselam dedi ki:
"Ey Süleyman, senin istemiş olduğun o gün, dünya günlerinin içerisinde yoktur. Mü'min için rahatlık ancak ahirettedir"
Bunları söyleyen Azrail aleyhisselam hemen o anda Süleyman aleyhisselamın ruhunu kabzetti. Süleyman aleyhisselam o sırada asasına dayanmıştı. Ruhu çıktığı halde, bedeni öylece kaldı.
çevresindekiler onun öldüğünü, ancak dayandığı asasını bir ağaç kurdunun yemesi sonucunda, kendisinin yere yıkılmasından sonra anlayabildiler. O, yere düşünce anladılar ancak.
Rabbim cümlemize imanla yaşayıp imanla ölmeyi nasip eylesin AMİN