İçimde uyuyan saf, nazlı, kırılgan, ürkek bir kız çocuğu var benim, en temiz ve yalnız haliyle.
Kalbim der ki, güneşinde erimek istiyorum, belki de yüreğinde misafir olmak. Emin değilim belki olur, belki de olmaz. Olur mu, olmaz mı diye, papatya fallarına bakıyorum, bıkmadan, usanmadan. Kararsız bırakıyor papatya falları, lakin birinde çıkıyorsan, diğerinde çıkmıyorsun.
Aklım da der ki, uyan! Uyan içimde yatan saf kız çocuğu. Vermen gereken mutluluğu ver, alman gereken mutluluğu al artık. İşte orada elimi atsam tutacağım noktada mutluluk. Sonra bakıyorum gerçek etrafımı kuşatmış, içinde elâlem ordusu. Dillerinde sözler kurşun. Korkuyor kurşunlardan, ürküyor, içimdeki saf kız çocuğu. Sonra en yakınımdakiler çeviriyorlar etrafımı, dillerinde zehirli oklar. Onlar kendi içlerindeki saf kız çocuğunu boğmuş, öldürmüş, gömmüşler. İçimdeki saf kız çocuğu titriyor, yerine gizleniyor sessizce.
Nereye baksam göremiyorum, ne umut, ne huzur ne de mutluluk… Her yer boşluklarla dolu, her an düşeceğim hissi içimde benimle yaşıyor. Oysa elimi atsam tutacak ellerini ya da gözlerine baksam görecek gibiyim gözlerini.
Bir girdaptayım, kayboluyorum. Korkuyorum. Ürkek ve sessizce bekliyorum. Ya al yüreğine sımsıkı sar, okşa saçlarımı… Ya da azat et beni gideyim ülkenden, bir daha dönmemecesine. Ya tut ellerimi bak gözlerimin en derinlerine, senle yaşayayım en güzelini ya da bırak cahil kalayım... Varsın ben de aşkı bilmeyeyim...
Sonra hayalin bile en güzel hediye oluyor bana. Ilık ılık eser yüreğime. Bu deli hırçın yürek, çaresizce hayalinde haz bulur, can bulur. Sende ben olurum, bende sen olursun… Ellerimden tutuyorsun, dur durak bilmeden yaşıyoruz. Sonra ansızın hayalim bile korkuya kapılıyor. Gerçeklere dönüyorum, gerçekler buz gibi. Soğuk zeminde yatıyorum, içimde hayalini yaşayan saf bir kız çocuğu ile. En güzel, en gizli yerimde, yeni doğmuş bir kuş yavrusunu tutar gibi, yaşama ihtimalimizi ellerimde tutuyorum.
Sessizliğimle Dans (sayfa 19)
Mirza TAZEGÜL