Bağımlılık bazen tatlı gelir insana. Zaten tatlı geldiği için bağımlılık haline gelmiştir ya. Alkol, sigara, uyuşturucu…
Ve ilişki bağımlılığı…
İnsan saf değildir aslında, kendine zarar verecek şeyden kaçınır. Ama bazen öylesine bir keyif alır ki, o tadı tekrar tekrar alabilmek için girmediği hal kalmaz. İşte ilişki bağımlılığı tam da böyle bir şey.
Peki ne olur da bağımlısı haline geliriz bir ilişkinin? Birden bire ne değişir ki, bize keyif veren şey artık acı vermeye, canımızı yakmaya başlar? Ne olur da etobur bir çiçeğin aromasına konmuş bir arı gibi tuzağa düşer ve kendi sonumuzu hazırlarız?
Normalde yaşamadığımız duyguları ilişkide yaşamak, hayatımızda bir ihtiyacı doldurur. Her ihtiyaç da bir gün mutlaka bağımlılık olur. Yani elmasının diğer yarısını bulan, onu kaybetmekten korkar. Çünkü kaybederse yarım kalır, yara alır, üstünde izi kalır. Yarım elma, gönül almaya yetmez yani bu kez.
Önce o duyguların tadını alırsın, sonra da tadını aldığın duyguların esiri kalırsın. Hele ki elmanın diğer yarısının seni kaybetmekten hiç de korkusu yoksa, bu sefer işler zorlaşır. Her an diken üstünde yaşar, taviz üstüne taviz verirsin. Ve sonunda nasıl olursun? Kaybetmekten korktuğun için, kaybeden olursun.
Oysa yarım elma demek, eksik olmak demektir. Ancak hayatında yarım yaşayan insanlar tamamlanmaya ihtiyaç duyar. Tam olduğunda, kendinle bütün, barışık, mutlu olduğunda eksiklik hissetmezsin. Gelen güzel duygular kabulün olur, ama onların yokluğu gönlünde yara olmaz.
Kısacası, bizim derdimiz sevgiliyle değil, kendimizle. Bizim derdimiz yarım olan halimize başka bir yarım bulmak değil.
Bizim derdimiz tam ve bütün olabilmek.
Yarım elmalarla gelen aşk bir gün elbet yarım kalır.
Ama sen bütünsen, tamsan, aşk gerçekten kalbinde yankılanır.