Kurtların, kuşların dilinden anlayan
Hazret-i Süleyman Aleyhisselama gelen
bir adam yalvarır:
- Ne olur ey ALLAH'ın nebisi bana da
hayvanların dilini öğret de ben de
konuştuklarından anlayayım.
Süleyman Aleyhisselam izin vermez:
- Olmaz, der. Sen onların konuştuklarını
dinlersen sabredemezsin. Arkasındaki
hikmetleri düşünemezsin.
Ne var ki adam ısrar eder.
Süleyman Aleyhisselam da adama
hayvanların dilini öğretir. Sevinçle evine
gelen adam çöplükteki köpekle horozun
konuşmalarını dinlemeye başlar.
Bir ara köpekten şu sözleri duyar.
Yanındaki horoza diyor ki:
- Horoz kardeş, sen arpayla da
buğdayla karnını doyurabilirsin.
Biraz ötedeki taneleri yesen de ekmek
kırıntılarını bana bıraksan olmaz mı,
benim karnım çok açtır.
Horoz şu cevabı verir:
- Sabret köpek kardeş, yarın buraya
ağanın ölen eşeğini getirip bırakacaklar,
bolca et yer, karnını iyice doyurursun.
Bunu duyan ağa hemen koşar ahırdaki
eşeği alıp pazarda satar.
Kendi kendine söylenerek döner:
- İyi ki hayvanların dilini öğrendim, yoksa
eşek elimde ölecekti.
Ertesi gün yine kulak kabartır çöplükteki
seslere. Köpek sitem etmektedir horoza:
- Hani ağanın eşeği ölecekti de ben de
bolca et yiyecektim ya?
Horoz cevap verir:
- Ağanın eşeği öldü ölmesine de, satın
alan zavallının elinde öldü. Ağa açıkgözlülük
edip eşeği sattı. Ama üzülme, bu sefer ağanın
atı ölecek. Buraya getirip bırakacaklar,
bolca et yer karnını doyurursun.
Ağa yine hızla kalkar, ahıra gidip atı
alarak pazara götürüp satar.
Dönerken de yine söylenir:
- İyi ki hayvanların dilini öğrendim,
yoksa at da elimde ölecekti. Gelip yine
merakla kulak misafiri olur. Bu sefer köpek
daha yüksek sesle sitem ediyor:
- Horoz kardeş, beni yine aldattın.
Hani ağanın atı ölecekti ya?
- Ağanın atı öldü ölmesine de, sattığı
zavallının elinde öldü. Üzülme der,
bu sefer daha büyük bir ziyafete
konacağız hep birlikte. Köpek inanmaz.
- Hadi hadi beni yine aldatıyorsun.
Horoz kesin cevap verir:
- Hayır, aldatma falan yok. Durum kesin.
Çünkü der, bu sefer ağanın kendisi ölecek,
malına gelecek olan bu defa kendi canına
gelecek. Arkasından yemekler yapılıp etler
pişirilecek, artanını da bizlere dökecekler,
ye yiyebildiğin kadar. Ağa bunu duyunca şaşırır,
sağa sola koşuşturmaya başlar, yok mu beni
satın alacak biri, diye söylenir. Derken gece
hastalanan ağa sabaha çıkmaz ölür.
Arkasından yapılan yemek, pişirilen
etlerden artanlar çöplüğe dökülür,
uzun zaman hayvanlar ziyafete konmuş olurlar.
Bu sırada horoz söylenir:
- İnsanlar, keşke canıma gelecek olan
malıma gelsin, diyebilselerdi de hileye
başvurmasalardı. Bunda da bir hayır vardır,
diye düşünselerdi. Bunu diyemiyorlar maalesef.
Sonra da mallarına gelen canlarına geliyor;
ama pişmanlık fayda vermiyor...